18 Μαρ 2020

Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 3ο)

Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2020

Σήμερα ξύπνησα από βαθύ λήθαργο όταν χτύπησε το ξυπνητήρι. Το κεφάλι μου ήταν βαρύ αλλά τουλάχιστον δεν είχα δει ούτε ένα "κακό όνειρο" που λέει και η κόρη μου. Στο δρόμο για τη δουλεία ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα. Όλοι λένε ότι είμαστε πολύ μακρία από αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία όπου ο κόσμος ζει σε συνθήκες πλήρης απαγόρευσης κυκλοφορίας. Με αυτά που βλέπω προς ώρας δεν έχω καμία, μα καμία περιέργεια να ζήσω από κοντά κάτι παρόμοιο. Ας ελπίσουμε ότι η τεράστια οικονομική θυσία που γίνεται τώρα θα σώσει ζώες και θα βοηθήσει στην έγκαιρη ανακοπή της πορείας του ϊού. 

Στο γραφείο τα πράγματα σήμερα ήταν ήρεμα. Τόσο ήρεμα που σχεδόν νόμιζες ότι δούλευες Αύγουστο όταν όλοι οι άλλοι είναι στις παραλίες. Υπάρχουν βέβαια κάποια μικροπράγματα που σε επαναφέρουν γρήγορα στην πραγματικότητα. Τα ΕΛΤΑ δεν παραδίδουν πλέον κανένα δέμα ή αλληλογραφία, πρέπει να πάμε εμείς στο παράρτημα να τα παραλάβουμε. Οι περισσότεροι υπάλληλοι των courier αρνούνται να παράδοσουν τους φακέλους στους παραλήπτες. Κατεβαίνουμε με τη σειρά και παραλαμβάνουμε. Σήμερα ο courier της DHL είπε στη σύναδελφο: "ατρόμητη σε βλέπω, δε φοβάσαι;" "Ε τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να τα παραλάβει και αυτά...". Τελικά δεν ήταν φάκελος, ήταν κιβώτιο και μάλιστα αρκετά βαρύ. Το έφερε ως τον δεύτερο η συνάδελφος, το πήρα εγώ το πήγα στον τρίτο. Πασαλειφτήκαμε και οι δύο στο αντισηπτικό μετά. Διάφορες μελέτες λένε ότι ο ϊός επιζεί έως και τρείς ημέρες υπό ορισμένες συνθήκες σε διάφορες επιφάνειες όπως το χαρτόνι ή τα πόμολα από πόρτες. Αν το σκεφτεί κανείς, θα πρέπει να κυκλοφορούμε με hazmat στολές 24/7 για να είσαι πραγματικά προστατευμένος. 

Πάλευα όλη την ημέρα να στείλω μια (λογοκρισία) στο εποπτεύον υπουργείο. Θέλουν σε excel να τους δώσουμε το παρουσιολόγιο ανά τμήμα, εργαστήριο, διεύθυνση κλπ. Θέλουν να τους δώσουμε μια πληροφορία η οποία μεταβάλλεται κάθε ημέρα για να μην πω κάθε ώρα. Έχουμε απαντήσει δύο φορές σε αυτή την ερώτηση, τα έχουν πάρει τέσσερεις - πέντε διαφορετικοί παραλήπτες και αυτοί επιμένου να ρωτούν τις ίδιες και τις ίδες ανούσιες χαζομάρες. Μηχανογράφηση άλα ελληνικά μέσω excel της κακιάς ώρας. 

Λίγο πριν φύγω με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου. Είχε ξεμείνει από ποντίκι το PC του σπιτιού, τα καταστήματα όλα κλειστά και αν μπορούσα να του φέρω ένα εφεδρικό από το γραφείο του. Τι να κάνουμε, πήρα τα κλειδιά από το φύλακα, το μάζεψα και ξεκίνησα. Πριν φτάσω κάνω ένα τηλέφωνο: "Θέλετε να σας το φέρω μέσα ή να το αφήσω στο γραμματοκιβώτιο;" "Όχι, μην μπεις, άστο έξω, θα έρθω με μια σακούλα να το πάρω." Όταν έφτασα, βγήκε η μάνα μου, τα είπαμε στα τρία μέτρα απόσταση για λίγο, εγώ στο πεζοδρόμιο, αυτή πίσω από την εξώπορτα. Ανησυχούσε για τον αδελφό μου που είναι στο Λονδίνο, εκεί από ότι διαβάζω έχουν ψιλοξεφύγει λίγο τα πράγματα. O Boris πίστεψε στην αρχή στην ανοσία της αγέλης αλλά μάλλον δεν το είχε διαβάσει καλά το σκονάκι. Τώρα που ο έτερος Καππαδόκης από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα γύρισε, είπε να πάψει να παριστάνει τον Chuck Noris της επιδιμιολογίας και να λάβει σοβαρά μέτρα. I hope he's not too late που λένε και στο χωριό μου αν και οι μεχρί τώρα ενδείξεις μόνο ενθαρυντικές δεν είναι. Πάντως μεταξύ μας, μπράβο στη μάμα. Hard core protection, όχι άστεια. 

Μιας και λέμε για hardcore είδα ένα βίντεο στο youtube και τρελάθηκα από τη σύγχυση που τράβηξα. Άνθρωποι τρίτης κυρίως ηλικίας να αψηφούν οποιαδήποτε σύσταση και να βρίσκονται οπουδήποτε εκτός από το σπίτι τους. Αν, που το απεύχομαι, βγει ο στρατός στους δρόμους για να επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας, να δω τι θα κάνουμε τότε. Στην Ιταλία αν δεν έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς, αναλογούν είκοσι λεπτά ανά κάτοικο εξόδου από το σπίτι. Ή κάτι τέτοιο ζοφερό τέλος πάντων. Αυτό θέλουμε; Να φτάσουμε εκεί; Και δε λέω ρε παιδί μου! Να βγεις μια βόλτα, να πάρεις λίγο αέρα. Βγες στα γρήγορα, κάνε έναν μοναχικό περίπατο δύο-τρία χιλιόμετρα και μέτα γύρνα πάλι. Αν δε ανήκεις σε ομάδες υψηλού κινδύνου πρέπει να το σκεφτείς διπλά και τρίδιπλα το θέμα. Αλλό η γρήγορη βόλτα να ξεσκάσεις και άλλο το σουλάτσο, οι take away καφέδες άνα χείρας και οι παρέες στα παγκακία. Αν φτάσουμε όπως στην Ιταλία και στο Ιράν να μην έχουμε που να θάψουμε τους νεκρούς, όλοι αυτοί θα φωνάζουν "που είναι το κράτος!". Το κράτος λοιπόν είμαστε εμείς! Αν εμείς δεν προσέξουμε ότι και να νομοθετηθεί, σωτηρία δεν υπάρχει.

Διάβαζα λίγο πριν για τη βουβωνική πανώλη του 14ου αιώνα και πως αυτή κατέστρεψε συθέμελα την τότε μεσαιωνική κοινωνία της Ευρώπης. Σε ορισμένες περιοχές όπως η Φλωρεντία για παράδειγμα, ο πληθυσμός ανέκαμψε στα επίπεδα προ της πανώλης τον 19ο αίωνα, πεντακόσια χρόνια δηλαδή μετά. Φυσικά δεν μπορεί να υπάξει καμία σύγκριση των συνθηκών του τότε με το σήμερα, ούτε σε τεχνολογικό επίπεδο, ούτε σε αυτό της κρατικής οργάνωσης ή της δημόσιας υγιεινής. Αυτό όμως για το οποίο μπορεί να υπάρξει σύγκριση είναι ότι, όπως και τώρα, μόνο όσοι πήραν δρακόντεια μέτρα κατάφεραν να διασωθούν. Κατά τραγική ειρωνεία, στην τότε επιδημία είχε διασωθεί μόνο η περιοχή του Μιλάνου διότι οι αρχές εκεί είχαν λάβει το ακραίο μέτρο να χτίζουν μέσα στα σπίτια τους όσους είχαν πλήγει από την πανώλη. Σήμερα, το Μιλάνο είναι στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού τυφώνα που απειλεί τα θεμέλια του τρόπου ζώης μας. 

Αυτά λοιπόν για σήμερα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα για αύριο. 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου