Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 5ο)

Σάββατο, 21 Μαρτίου

Ξύπνησα σήμερα στις 0720 χωρίς ξυπνητήρι, το μάτι γαρίδα και ύπνος τέλος. Αφού πάλεψα για λίγο με τα σκεπάσματα, αναγνώρισα την ματαιότητα του πράγματος και σηκώθηκα. Ο γιός μου ήταν ήδη ξύπνιος και διάβαζε ένα βιβλίο στο σαλόνι. Δεν έκανα καλό ύπνο για άλλη μια φορά. Θυμάμαι ότι είδα κάτι άσχημο στον ύπνο μου άλλα δε θυμάμαι το περιεχόμενο αυτών που έβλεπα. 

Το μενού σήμερα είχε refill αναλωσίμων από το super market για μας και τους γονείς της Χριστίνας. Τα χωρίσαμε και έτσι εγώ ξαμολήθηκα στο super και η Χριστίνα πήγε στο φούρνο και στον ψαρά. Πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνω ένα laser αποτρίχωσης τουλάχιστον μέχρι τον καρπό, αφού ειδικά στο βάλε τα γάντια είναι σαν να τραβάς τσιρότο. Εν πάσει περιπτώσει, αφού μπήκαν τα γάντια, ήρθε η ώρα της μάσκας. Τύφλα να' χει ο Darth Vader δηλαδή για να πας να πάρεις μερικά μπουκάλια γάλα και λίγα λαχανικά. Η μάσκα αυτή είναι από τις καλές, FFP3 level, σε λίγο έτσι όπως πάει θα πάρουμε όλοι πτυχίο στη λοιμωξιολογία. Οι μάσκες αυτές δεν είναι κατασκευασμένες για τα κυβικά μου. Καταρχήν μου κόβει την ανάσα και κατά δεύτερον μου θολώνουν τα γυαλιά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπνεύσεις ελεύθερα μέσα από τα φίλτρα που έχει. 

Τέλος πάντων, φτάνω με τα πόδια στο super market. Στην είσοδο face control κανονικό, ότι έχεις λάβει τα κατάλληλα μέτρα και υποχρεωτικά απολυμαντικό πάνω από τα γάντια! Μπαίνω μέσα και ακούω την προϊσταμένη να μιλάει με την κοπέλα από το security. 

- "Όχι, όχι είναι υποχρεωτικό το αντισηπτικό! Είναι υπηρεσιακό σημείωμα από χθες και πρέπει να το κάνουν όλοι!"

- "Καλά και αν ο άλλος δε θέλει, με το ζόρι;"

- "Αν δε θέλει δε μπαίνει!"

Αφού λοιπόν έτριψα τα γάντια μου με αντισηπτικό, πήρα ένα καρότσι και μπήκα. Η όλη εμπειρία του σούπερ μάρκετ έχει μετατραπεί, τουλάχιστον για μένα, σαν να επισκέπτεσαι τάφο ένα πράμα. Άγχος να μην συναντήσεις κανέναν, άγχος να βρεις όσα γράφει η λίστα σου και εκτός όλων αυτών να μη μπορείς να δεις τίποτα γιατί τα γυαλία σου έχουν τελικό στάδιο όμιχλης! Σήμερα, επειδή είχα λίγα πράγματα να ψωνίσω πήγα στο μάρκετ της γειτονίας μου όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι σημαντικά υψηλός. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι σημαντική μερίδα της τρίτης ηλικίας σε αυτή τη χώρα, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της οποιαδήποτε μέτρα προφύλαξης ή πρόληψης. Ούτε αποστάσεις τηρούνται, ούτε γάντια φοριούνται και γενικώς, δε βαριέσαι αδερφέ, μια ζώη την έχουμε! Μέχρι που εκνευρίστηκα στο τέλος και έκανα σε αρκετά έντονο ύφος παρατήρηση στον παππού από πίσω. 

- "Συγνώμη κύριε, δε βλέπετε τις ΚΟΚΚΙΝΕΣ ταινίες που έχει κάτω στο πάτωμα; Είναι για να στέκεστε εκεί καθώς περιμένουμε για το ταμείο."

Χασκογέλασε ειρωνικά. "Ωχ μωρέ πως κάνετε έτσι, τι θα πάθεις πια; Εδώ δε φοβάμαι εγώ που είμαι εβδομήντα πέντε..."

- "Καλά, κάνε τώρα πίσω, άσε τις (λογοκρισίες) γιατί δε σε βλέπω να φτάνεις σύντομα τα εβδομήντα έξι και όχι εξαιτίας του κορωνοϊού." 

- "Καλά ρε φίλε μη θυμώνεις..."

Το βούλωσε και έκανε πίσω και εγώ εντωμεταξύ είχα πίεση διακόσια από τα νεύρα μου. Η προϊσταμένη με κοίταξε λυπημένα σα να μου έλεγε "κάθε μέρα ξέρεις πόσους τέτοιους έχουμε;". Στο ταμείο η κοπέλα καλυπτόταν με ένα τοίχος από plexyglass, νέα καινοτομία αυτή. Μάζεψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα πράγματα μου και έφυγα για την εξόδο.  Στην επιστροφή σκεφτόμουν για τον Δαρβίνο, την εξέλιξη των ειδών και πως η ανθρώπινη βλακεία είναι πραγματικά ανίκητη. Ίσως τελικά όταν, αν, μείνουμε λιγότεροι ίσως και να είμαστε σοφότεροι. 

Αφού τακτοποίηθηκαν τα ψώνια, πήρα τα παιδιά για το ημερίσιο δελτίο εεεε...ήθελα να πω για να βγούμε μια βόλτα στην παραλία. Περπατήσαμε δύο χιλιόμετρα περίπου στο σύνολο, πήγαμε μέχρι το ζαχαροπλαστείο, πήραμε γλυκά και γυρίσαμε. Στην παραλία, τουλάχιστον το πρωί ο κόσμος ήταν αρκετά πιο σημαζεμένος. Παρέες δεν υπήρχαν και οι διαβάτες περπατούσαν γρήγορα και με απόσταση ο ένας από τον άλλο. Ίσως βέβαια να ευθύνεται και το γεγονός ότι, όπως λέγεται, έχει βουλιάξει η Χαλκιδική και τα γύρω χωρία από αυτούς που έφυγαν. Τι λέγαμε νωρίτερα για αντικοινωνική συμπεριφορά, Δαρβίνο, και ανθρώπινη βλακεία; Επείδη είμαστε τώρα καλά και δεν εμφανίζουμε συμπτώματα ας πάμε να μολύνουμε και άλλους γηρασμένους κατά κανόνα πληθυσμούς της υπαίθρου. Όταν θα αρρωστήσουμε στη μέση του πουθενά και δε θα υπάρχει ούτε γάζα διαθέσιμη τότε θα φωνάζουμε που είναι το κράτος. Που να είναι το έρμο το κράτος αν εμείς δεν δείξουμε και λίγη ατομική ευθύνη;

Κατά τα λοιπά, ο Claudio μου απάντησε από την Emilia Romagna οπού ζει, τη δεύτερη πιο χτυπημένη επαρχία μετά την Λομβαρδία στην Ιταλία. Είναι καλά αλλά δε τολμάνε να βγουν από το σπίτι μου έγραφε. Ειδικά τους ηλικώμενους τους έχει θερίσει στην κυριολεξία. Ας ελπίσουμε ότι εμείς έχουμε αποφύγει ένα τέτοιο σενάριο αν και με τις συμπεριφορές που παρατηρεί κανείς δεν το κόβω και πολύ πιθανό. 

Τέλος πάντων, πολύ θυμωμένο το σημερινό ημερολόγιο. Υπομονή μερικές εβδομάδες ακόμα.