Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 4ο)

Πέμπτη 19 Μαρτίου,

Σήμερα βγήκα για τρέξιμο στις επτά και μισή το πρώι. Είναι η συνηθισμένη ώρα που βγαίνω υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά μετά το κλείσιμο των σχολείων είπα να βγαίνω το απόγευμα μετά τη δουλεία. Όλο το χειμώνα έβγαινα ξημερώματα, χόρτασα κρύο. Να ζεσταθεί λίγο το κοκκαλάκι μας το απόγευμα. Ο κορωνοϊός όμως είχε άλλα σχέδια. Που να τρέξεις το απόγευμα στην παραλία, αναγκάζεσαι να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο καθώς προσπαθείς να περνάς τρία με τέσσερα μέτρα μακριά από τον καθένα. Το πρώι τέτοια ώρα έχει ησυχία στην παραλία, καθαρίζει λίγο το μυαλό. Καθαρίζει μέχρι να πας στο γραφείο. Εκεί σε περιμένουν πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα. Και το πρόβλημα του καθενός που σου απευθύνεται πρέπει να το δεις από τη δική του την σκοπιά όσο μικρό και ασήμαντο και αν σου φαίνεται εσένα. Είσαι εκεί για το λύσεις, όχι για να το κάνεις χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι στην πλειοψηφία του κόσμου η όλη κατάσταση έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του, υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις. Στο γραφείο, τα γνώστα. Ατελείωτα τήλεφωνα επί τηλεφώνων γιατί πλέον κάνεις δεν κάνει δια ζώσης συναντήσεις, ατελείωτα κατεβάτα από e-mail που κανείς μάλλον δε διαβάζει...μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι χάμστερ που τρέχει μέσα στη ρόδα του. Anyways...

Έχω την αίσθηση ότι η παρούσα κρίση, ίσως και μέσα από την υποχρεωτικότητα του περιορισμού μέσα στο σπίτι μας κλείνει όλους στο μίκροκοσμο μας κάνοντας μας να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Η μεγάλη εικόνα κατά τη γνώμη μου είναι ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο ύστερα από το σαρωτικό πέρασμα του ϊού. Η οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη αυτή τη στιγμή και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια κράτη, επιχειρήσεις και ιδιώτες στη χρεοκοπία. Οι συντηριτικές μέχρι τώρα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 2% πτώση του ΑΕΠ για κάθε μήνα πλήρους παύσης της οικονομικής λειτουργίας. Η ΕΚΤ δια της προέδρου της εκτίμησε 5% ύφεση για την ευρωζώνη το 2020. Μιλάμε για αστρονομικά ποσά οικονομικής ζημιάς με τεράστιες προεκτάσεις στις ζώες μας και στην καθημερινότητα μας. Αλλά υπάρχουν και άλλα ζητήματα. Η ψυχολογία των πληθυσμών που σημαδεύτηκαν ή που πρόκειται να σημαδευτούν από την πανδημία θα κάνει πολύ καιρό να επανέλθει στα πρώτερα επίπεδα της. Ο κόσμος θα κάνει πολύ καιρό να ξαναμπεί σε αεροπλάνο ή να πάει διακοπές. Και βέβαια πως να μπεις σε αεροπλάνο ή να πας διακοπές όταν είσαι άνεργος. Το κόστος σε ανθρώπινες ζώες και τα βάρη που καλούνται να σηκώσουν τα εθνικά συστήματα υγείας θα αφήσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. 

Το χειρότερο όλων με την παρούσα πανδημία είναι ότι πραγματικά δε ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Όλα τα σενάρια στηρίζονται σε εικασίες. Εικασία ότι τα μέτρα θα αποδόσουν, εικασία για το ρυθμό θνησιμότητας, εικασία για το ότι ο ϊός δεν "αγαπάει" τις υψηλές θερμοκρασίες, εικασίες για το που και πόσες ώρες επιβιώνει, εικασίες για την αντιμετώπιση του. Με βάση τα μαθηματικά μοντέλα που κυκλοφορούν οι ειδικοί, στην Ελλάδα πρέπει λογικά να έχουμε τουλάχιστον άλλες δύο εβδομάδες σκληρής καραντίνας μπροστά μας πριν να γνωρίζουμε αν τα μέτρα έχουν αποδόσει η όχι. Δύο εβδομάδες αβεβαιότητας δηλαδή για να δούμε αν οι θυσίες δισεκατομμυριών θα αποδόσουν. Αλλά το σύστημα είναι τόσο πολύ μη γραμμικό που κανένα μαθηματικό μοντέλο δε μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τι θα συμβεί. Υπάρχει η πιθανότητα ο ϊός να πραγματοποίησει κάποιο rogue mutation, υπάρχει η πιθανότητα να αρχίσει η επαναπροσβολή ιαθέντων, υπάρχει η πιθανότητα να επανέλθει δριμύτερος το Φθινόπωρο...

Όλα αυτά προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι αλλά δυστυχώς δε γνωρίζω τον τρόπο να κλείνω τον εγκέφαλο μου. Μόνο όταν τρέχω ξεχνάω. Εκεί το μόνο που σε απασχολεί είναι να φτάσεις από το σημείο Α στο σημείο Β. Είσαι μόνος σου, παρέα με το ρολόι σου...ενώ όταν επιστρέφεις υπάρχει η πραγματικότητα που σε περιμένει. Η Χρίστινα αλλά και άλλοι κοντινοί μου άνθρωποι λένε ότι σκέφτομαι μαύρα και σκοτεινά. Η αλήθεια είναι ότι όταν αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα προσπαθώ πάντα να βρω τα ελαττώματα για να προτείνω τις λύσεις. Δε λέω ότι είναι πάντοτε υγιεινό αυτό που κάνω, αλλά δε νομίζω ότι έχω πολλά περιθώρια να αλλάξω τρόπο σκέψης στα σαράντα ένα μου. Είπαμε, ο ρεαλιστής διακατέχεται από το σύνδρομο της Κασσάνδρας. Βλέπεις πράγματα που οι άλλοι δε θέλουν να τα δουν. Αλλά ακόμα όταν και εσύ ο ίδιος δε θέλεις να τα βλέπεις άλλο, το σύνδρομο της Κασσανδρας σου κρατάει με το ζόρι ανοιχτά τα μάτια. 

Λίγο μαύρη σήμερα η γραφή μου, δε βρίσκετε;