Φορολογικός Παράδεισος

Σήμερα θα σας αποδείξουμε πως η Ελλάδα είναι ένας πραγματικός φορολογικός παράδεισος που, όμοιος του δεν υπάρχει. Θα πάρουμε ένα παράδειγμα το οποίο θα μας βοηθήσει στην επιχειρηματολογία μας. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν μισθωτό το ακαθάριστο εισόδημα του οποίου είναι 20.000 €. 

• Αν είναι δημόσιος υπάλληλος, έχει μια ασφάλεια ως προς τη θέση εργασίας του, αλλά πλέον δεν είναι και τόσο βέβαιος αν του χρόνου θα εξακολουθήσει να λαμβάνει την ίδια αμοιβή.
• Αν είναι ιδιωτικός υπάλληλος θεωρεί τον εαυτό του εξαιρετικά προνομιούχο που εξακολουθεί και έχει εργασία και λαμβάνει αυτό το μάλλον άνω του μέσου όρου ποσό.

Από αυτά τα χρήματα περίπου 2.000 € πάνε κατευθείαν στο ΙΚΑ στην υποθετική πάντα περίπτωση που ο εργοδότης είναι 100% νόμιμος. Πάντως σε κάθε περίπτωση 2.000 € έχουν ήδη κάνει φτερά για μια σύνταξη που κανείς δεν ξέρει αν θα πάρει (ή αν θα αξίζει να την διεκδικήσει) και για ανύπαρκτες υγειονομικές υπηρεσίες.

Από τα 18.000 € που έχουν απομείνει, 1000 € θα πάνε αυτόματα σε φόρο μισθωτών υπηρεσιών. Είναι χρήματα που δεν θα δεις ποτέ και που το φιλεύσπλαχνο κράτος σου σε φορολογεί με 24% επειδή με 18.000 € ακαθάριστη αμοιβή είσαι τόσο πλούσιος που σου περισσεύουν. Και φυσικά αυτά τα χρήματα θα πάνε για άριστα νοσοκομεία, για πρότυπα σχολεία, για την ασφάλεια του πολίτη…α ναι…και για τον ΟΣΕ που χρωστάει κάτι ψώρο δις ευρώ, αλλά δε βαριέσαι, μπροστά στα τρένα του ΟΣΕ τύφλα να’χει το TGV της Γαλλίας.

Από τα 17.000 € που σου έχουν απομείνει (και που φυσικά δεν ξέρεις τι να τα πρωτοκάνεις) θα προσπαθήσεις να καλύψεις τις ανάγκες σου ξεκινώντας από τα χρειώδη (τροφή, στέγη, θέρμανση, λογαριασμοί κοινής ωφελείας) και κατόπιν προχωρώντας στην κάλυψη λοιπών καταναλωτικών δαπανών. Στην κατηγορία των βασικών αναγκών έχουμε την εξής κατάσταση:

·        Αν μένεις σε νοίκι το πιθανότερο είναι ότι μένεις «μαύρα» χωρίς απόδειξη, άρα δεν έχεις κανένα φορολογικό όφελος. Το «τυρί» στην όλη ιστορία είναι ότι αν ο ιδιοκτήτης σου κόψει απόδειξη θα σου ανεβάσει το νοίκι, άρα το κάνεις γαργάρα και κλείνεις τα μάτια.

·        Για τροφή, θέρμανση και λογαριασμούς έχεις το κράτος συνεταίρο κατά 11% τουλάχιστον. Και λέω τουλάχιστον γιατί η ελληνική οικονομία βρίθει από φόρους υπέρ τρίτων (βλέπε λογαριασμός ΔΕΗ) όποτε όλο και κάτι παραπάνω θα προκύψει. Αν υπολογίσουμε μια μέση δαπάνη 10.000 € για τα χρειώδη, τα 1200 € (κατ’ ελάχιστο) έχουν πάει κατευθείαν στον κρατικό κορβανά.

·        Για λοιπές καταναλωτικές δαπάνες (όπως π.χ είδη καθαρισμού για το σπίτι, τρελή πολυτέλεια π.χ το σαπούνι) ο συνεταίρος θα ζητήσει ένα ποσοστό 23%. Αν δε κάνεις το λάθος να έχεις αυτοκίνητο, να καπνίζεις ή να προσπαθείς να πνίξεις τον πόνο σου στο ποτό, η φιλική συμμετοχή του συνεταίρου σου μπορεί να αυξηθεί ακόμα και στο 70% των χρημάτων που καταβάλεις (βενζίνη). Το κράτος όμως επειδή είναι ψυχοπονιάρικο θα σου δώσει το DVD της Τζούλιας και της Ντούβλης (η Ντούβλη, της Ντούβλης…) μόνο με 5,5% ΦΠΑ γιατί αποτελεί προϊόν πολιτισμού και άρα υπόκειται σε χαμηλότερο φόρο.

·        Αν νομίζεις ότι θα τους ξεγελάσεις όλους αποταμιεύοντας, μην ανησυχείς το κράτος θα είναι συνεταίρος μόνο κατά 10% επί των τόκων σου. Με τα αστρονομικά επιτόκια καταθέσεων να κυμαίνονται κοντά στο 1%, ότι δεν σου πάρει το κράτος, θα στο φάει ο πληθωρισμός (~6% επισήμως), τον οποίο το κράτος «πατερούλης» φρόντισε να αυξήσει ταράζοντας τα πάντα στους έμμεσους φόρους.

·        Και φυσικά υπάρχει μια πλειάδα άλλων φόρων (τέλη κυκλοφορίας, τέλη ακίνητης περιουσίας κ.α) με τους οποίους δε μπορεί, από κάπου θα στα πάρει το συνεταιράκι. Για το καλό σου βρε κουτό!

Αν είσαι νόμιμος (το οποίο στην Ελλάδα τείνει να γίνει συνώνυμο του μαζοχιστή για να μην πω τίποτε χειρότερο) και ζητάς παντού απόδειξη (πληρώνοντας αγόγγυστα τον υδραυλικό που σου ζητάει 50 € μαύρα ή 80 € με απόδειξη) τότε το συνεταιράκι θα σου πάρει (με πολύ συντηρητικές εκτιμήσεις) από πάσης φύσεως έμμεσους φόρους γύρω στα 5000 €. Τώρα αν αυτά τα λεφτά καταλήξουν στα κρατικά ταμεία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως ότι καταλήξει θα πάει για να μπορείς να χαίρεσαι τα νοσοκομεία που είπαμε, τα παραδεισένια σχολεία, τους αλφαδιασμένους αυτοκινητόδρομους, τις γερμανικών προδιαγραφών υποδομές…Α! Ξέχασα και τα τρένα επιπέδου TGV, για να μην πω τύπου Sinkasen και θίξω το επίπεδο μας.

Στην περίπτωση που σκέφτεσαι όπως οι κλέφτες και αρματολοί τις παλιές καλές εποχές και λες «τέτοια μου κάνει η ζωή, τέτοια και εγώ της κάνω», νομίζοντας ότι κερδίζεις κάτι, ξανασκέψου το. Όσο δεν ζητάς απόδειξη, τόσο σκάβεις το λάκκο σου. Εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι πέτυχες έκπτωση αλλά σκέψου:

• Είσαι τόσο σίγουρος ότι πέτυχες ακριβώς 11% ή 23% έκπτωση επί της τιμής; Αν όχι τότε σε πιάσανε κορόιδο. 
• Το δημόσιο χάνει όχι μόνο το ΦΠΑ που δεν θα αποδοθεί, αλλά χάνει και άμεσους φόρους από τον επαγγελματία/έμπορο/μαγαζάτορα που δηλώνει χαμηλότερους τζίρους στην εφορία. Και επειδή οι λέξεις «Δ.Ο.Υ» και «φορολογικός έλεγχος» δεν πάνε ποτέ μαζί στο ελληνικό λεξιλόγιο, όταν έρθει ώρα να βρεθούν τα χρήματα, το συνεταιράκι θα κοιτάξει που αλλου; Μα να στα πάρει μέσω περεταίρω αύξησης έμμεσων φόρων. Ξέρεις εσύ, για να έχεις καλύτερα τραίνα είναι βρε κουτό.

Έχουμε για άλλη φορά την πρωτοπορία σαν χώρα να έχουμε το πιο δυσανάλογο μείγμα άμεσων/έμμεσων φόρων σε όλη την Ευρώπη. Έχουμε από τους υψηλότερους έμμεσους φόρους και φόρους υπέρ τρίτων σε όλη την Ευρώπη. Από τα βεβαιωμένα έσοδα του δημοσίου, πάνω από το 60% προέρχεται από έμμεσους φόρους, με το ΦΠΑ να αποτελεί το μεγαλύτερο έσοδο όλων. Έχουμε φόρους κοντά στα επίπεδα που επιβάλλουν Σκανδιναβικές χώρες, χωρίς όμως να απολαμβάνουμε ούτε στο ελάχιστο αντίστοιχες ανταποδοτικές υπηρεσίες μέσω δημοσίων αγαθών. Αδυνατούμε να νοικοκυρέψουμε τις δαπάνες μας απλούστατα γιατί κανείς δεν γνωρίζει που δαπανάται τι. Και έτσι στραγγαλίζουμε την οικονομία μας μέσω ενός καταστροφικού κοκτέιλ έμμεσων φόρων. Το χειρότερο όλων είναι ότι το 2010 είναι μόνο η απαρχή των επώδυνων μέτρων. Μέχρι το 2012 το έλλειμμα μας πρέπει να έχει πέσει στο 3%. Αυτό σημαίνει ότι για τις δύο επόμενες χρονιές πρέπει να βρεθούν είτε περεταίρω έσοδα, είτε να περικοπούν περεταίρω οι δαπάνες. Και τα δύο θα συμβούν αλλά το μόνο διαχρονικά σίγουρο είναι ότι, όλες οι κυβερνήσεις όταν ζορίζονται αυξάνουν τους έμμεσους φόρους στην προσπάθεια τους να πετύχουν άμεσα αποτελέσματα. Πάρτε για παράδειγμα τη σχεδιαζόμενη μετάταξη αγαθών από την κλίμακα του 11% στο 23%. Κάτι τέτοιο θα επιφέρει μείωση της κατανάλωσης λόγω περεταίρω συμπίεσης του διαθέσιμου εισοδήματος. Πράγμα που σημαίνει λιγότερα έσοδα τελικά για το δημόσιο και άρα περισσότερα μέτρα, άρα περισσότερη ύφεση κ.ο.κ. Έχει ωριμάσει η στιγμή που θα πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές στην κατανομή και στο ύψος των δαπανών. Έχει ωριμάσει η στιγμή να σταματήσουν επιτέλους οι πειραματισμοί στη φορολογία και να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια δίκαιης φορολόγησης. Όσο το δημόσιο δίνει την αίσθηση ότι πανικόβλητο προσπαθεί να τα αρπάξει από όποιον και από όπου μπορεί, τόσο θα αυξάνεται το αίσθημα αδικίας των πολιτών. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνοι μας σκάβουμε το λάκκο μας. Και το κακό είναι ότι ο λάκκος είναι ήδη πολύ βαθύς. 

Η παιδεία στη ζώνη του λυκόφωτος

 

Από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους ο έλληνας είχε μια περίεργη, σχεδόν διαστροφική, σχέση με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε προσπαθήσει να θέσει τις βάσεις της εκπαίδευσης στη σωστή θέση. Είχε δώσει έμφαση δηλαδή στην επαγγελματική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θεωρώντας ότι η χώρα είχε πρωτίστως ανάγκη από ειδικούς στην παραγωγή (σύνδεση δηλαδή της παιδείας με την παραγωγή) πριν προχωρήσει στην ίδρυση πανεπιστημίου. Κατηγορήθηκε σφόδρα για αυτό με το περιπαικτικό επίθετο «φωτοσβέστης». Μετά τη δολοφονία του, ιδρύθηκε από τον Όθωνα το Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837) το οποίο κατά τραγική ειρωνεία κατέληξε να φέρει το όνομα του. Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του το ίδρυμα διέθετε 33 καθηγητές και 52 φοιτητές, ενώ τις διαλέξεις παρακολούθησαν και 75 μη εγγεγραμμένοι επισκέπτες. Οι αρχικές σχολές λειτουργίας του ήταν η Θεολογική, η Νομική, η Ιατρική και η Σχολή Τεχνών (μέρος της οποίας ήταν το τμήμα Εφαρμοσμένων Επιστημών). Σας θυμίζει τίποτα η σκηνή που περιγράφεται; Ίδρυση τμημάτων αχρείαστων για την παραγωγική διαδικασία, (γιατί η Θεολογική να αποτελεί προτεραιότητα για ένα φτωχό αγροτικό κράτος και όχι η Γεωπονική για παράδειγμα;) υπέρ-στελέχωση τμημάτων με διδακτικό προσωπικό και άλλες παρόμοιες αμαρτίες, άκρως νεοελληνικές.

Ερχόμενοι στη σημερινή πραγματικότητα, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε πως το ελληνικό πανεπιστήμιο κατακρεουργήθηκε στο βωμό των δοξασιών του νεοέλληνα. Γιατρούς και δικηγόρους θέλουν οι γονείς για τα τέκνα τους, γιατρούς και δικηγόρους θα λάβουν. Χιλιάδες γιατρών και δικηγόρων έλαβε η ελληνική κοινωνία, τόσους πολλούς, που πλέον αναγκάζονται να ετεροαπασχολούνται για τα προς το ζην. Ένα πτυχίο για τα παιδιά της ζήτησε η ελληνική οικογένεια, «πτυχίο να ‘ναι κι ότι να ‘ναι, να βρούμε και μια θεσούλα στο δημόσιο μετά». Τόνους πανάκριβων και άνευ αντικειμένου χαρτιά παρέλαβε η ελληνική οικογένεια. Ένα τμηματάκι ΑΕΙ ή έστω ΤΕΙ ζήτησε η ελληνική επαρχεία τώρα που ερήμωσαν και τα στρατόπεδα «για να δουλέψουν τα καφέ και να νοικιαστούν και τα σπίτια μας». Γενηθήτω το θέλημα σας, δεκάδες τα τμήματα φαντάσματα ανά την ελληνική επικράτεια.  

Σοκάρεται δήθεν το πανελλήνιο με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση φοιτητών οι οποίοι απλά έγραψαν το όνομα τους στις εξετάσεις. Είναι όμως η ίδια η κοινωνία η οποία απαίτησε εισαγωγή στα πανεπιστήμια για όλους. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός για το τι εύχεται γιατί πολλές φορές η υλοποίηση των ευχών έχει άσχημο τέλος. Μαζική παιδεία για όλους λοιπόν χωρίς φραγμούς, παρκάρουμε τους φοιτητές στα πανεπιστήμια, δεν έχουμε και ανέργους έτσι, παίρνουν και ένα ωραίο χαρτάκι, βγαίνουμε και ωραίες φωτογραφίες την ημέρα της ορκωμοσίας και μετά; Μετά διαπιστώνουμε ότι το χαρτάκι μας δεν έχει καμιά αξία στην αγορά εργασίας, δεν έχει αντικείμενο εργασίας στη συντεχνιοκρατούμενη οικονομία μας (βλέπε κλειστά επαγγέλματα), δεν έχει επαγγελματικά δικαιώματα (βλέπε μηχανικούς απόφοιτους ΤΕΙ), το μαθησιακό και γνωστικό αντικείμενο του δεν έχει ουδεμία σχέση με την παραγωγική διαδικασία και τελικά; Τελικά, καταλήγει ο νέος στο μπλοκάκι, στη μαύρη εργασία, στην ετεροαπασχόληση και αν είναι (ήταν) τυχερός, σε μια θέση στον παράδεισο του ελληνικού δημοσίου. Φυσικά οι έχοντες οικονομική επιφάνεια και οι άριστοι δεν θα παραμείνουν εντός των τειχών αλλά θα αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού, απογυμνώνοντας τη χώρα (στην περίπτωση των άριστων) από το κορυφαίο πνευματικό της δυναμικό που τόσο μας είναι απαραίτητο. 

Όλα αυτά δεν θα πρέπει να μας σοκάρουν και να μας προξενούν εντύπωση. Εμείς σαν κοινωνία τα ζητήσαμε και οι πολιτικοί μας υλοποίησαν αυτά που ζητήσαμε. Όταν ζητάμε πτυχία ΑΕΙ με το τσουβάλι και απαξιούμε για το επάγγελμα του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, του ξυλουργού (γιατί από γεννήσεως νεοελληνικού κράτους με αυτό το σύμπλεγμα λειτουργούμε), θα πάρουμε μια πλημμυρίδα πτυχίων τα οποία θα ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους (αγορά εργασίας, αντίκρισμα πτυχίου κ.α) . Όταν δεν απαιτούμε τη σύνδεση της γνώσης με την παραγωγική διαδικασία (γιατί κάτι τέτοιο είναι εφάμιλλο του σατανά και «εμπορευματοποιεί» την παιδεία), θα λάβουμε πτυχία τα οποία δεν προσφέρουν ούτε ένα εφόδιο στην αγορά εργασίας. Όταν δεν απαιτούμε την αξιολόγηση και την επιβράβευση του άριστου, τότε θα επικρατήσει η μετριοκρατία του 5, η λογική της ελάχιστης προσπάθειας, αφού «δε βαριέσαι, βρέξει χιονίσει θα το πάρεις το πτυχίο». Αυτάρεσκα βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα της «δημόσιας – δωρεάν – παιδείας» και κλείνουμε υποκριτικά τα μάτια στο σύστημα της παραπαιδείας που έχει υποσκελίσει εδώ και καιρό όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Ζητάμε αύξηση των δαπανών για την παιδεία, χωρίς όμως την εισαγωγή αξιολόγησης (αυτά άλλωστε είναι φασιστικά συστήματα εντατικοποίησης της εργασίας) , για να εξακολουθήσουν τα χρήματα να πηγαίνουν στους μέτριους, τους ημέτερους και τους απατεώνες σε μια αέναη κίνηση που σε προβλεπτικότητα θυμίζει τις τροχιές των πλανητών γύρω από τον ήλιο. Ζητάμε υποδομές για την παιδεία, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε και τα παιδιά μας να εκτονώνουν ελεύθερα τις νεανικές ορμές τους στις καταλήψεις και στη φθορά δημόσιας περιουσίας, σε διαδικασίες που αποτελούν το απαύγασμα της δημοκρατικής έκφρασης στη χώρα μας.

Η σημερινή εικόνα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Όταν εμείς οι ίδιοι ζητάμε αλλοπρόσαλλα και αντιφατικά πράγματα δεν θα πρέπει να ξαφνιαζόμαστε με το αποτέλεσμα.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/08/2010_1292426

Τα ελληνικά οικονομικά θαύματα

Με αφορμή τις «ροδαλές» δηλώσεις αξιωματούχων της τρόικας αλλά και αυτών του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος («όλα πάνε καλά», «η Ελλάδα πληροί τα κριτήρια για τη δεύτερη δόση», «βγήκαμε από το φαύλο κύκλο» κλπ) θα θέλαμε να επισημάνουμε ορισμένα οικονομικά παράδοξα με τα οποία η χώρα μας κυριολεκτικά ξαναγράφει την οικονομική θεωρία από την αρχή. 

Καταρχήν, εν μέσω δραστικής μείωσης της κατανάλωσης έχουμε ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού, ενώ ταυτόχρονα έχουμε καλπάζουσα ανεργία. Ζωντανεύει δηλαδή το τέρας του στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του 70, όπου η άνοδος των τιμών διαγκωνίζονταν με την αύξηση της ανεργίας. Ενώ όλοι οι οικονομικοί αναλυτές περιμένουν μείωση τιμών και μέσω αυτών διαδικασία αποπληθωρισμού (επώδυνη διαδικασία πτώσης των τιμών και γενικής ύφεσης που οδηγεί σταδιακά στην αύξηση της αγοραστικής δύναμης του καταναλωτή και άρα στην ανάπτυξη) στην Ελλάδα τους διαψεύδουμε όλους και έχουμε ρεκόρ αύξησης τιμών. Φυσικά για τα πάντα υπάρχει μια εξήγηση και στην περίπτωση μας, η ξαφνική επανεμφάνιση του πληθωρισμού οφείλεται στην άνευ προηγουμένου επιβολή έμμεσων φόρων στην κατανάλωση. Απέτυχαν (ή δεν ήθελαν) για άλλη μια φορά να συνειδητοποιήσουν στην κυβέρνηση ότι η εύκολη λύση των έμμεσων φόρων ναι μεν έχει άμεσα και μετρήσιμα αποτελέσματα, από την άλλη όμως οδηγεί στην οικονομική καταστροφή. Οι αυξημένοι φόροι αυξάνουν τις τιμές (πληθωρισμός), περιορίζουν την κατανάλωση (και άρα αυξάνουν την ανεργία και το διαθέσιμο εισόδημα) και οδηγούν τελικά σε μειωμένα έσοδα για το δημόσιο. Όποτε το δημόσιο αναγκάζεται να λάβει νέα εισπρακτικά μέτρα και εισέρχεται εκ νέου σε έναν πτωτικό κύκλο. Η λύση δεν είναι η περεταίρω αύξηση των εσόδων μέσω φορολογίας, αλλά η περεταίρω περικοπή δαπανών και η ορθολογικότερη κατανομή των δαπανών που απομένουν. Θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, αλλά από όλες τις χώρες που πέρασε το ΔΝΤ την τελευταία εικοσαετία υπήρξε δραστική περικοπή δαπανών μέσω απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων και περικοπής του συνταξιοδοτικού συστήματος. Εμείς πάλι προτιμούμε αντί να εξορθολογήσουμε τις δαπάνες μας να κυνηγάμε οικονομικές χίμαιρες (αντισυνταγματικό το μνημόνιο, οι κλέφτες και οι απατεώνες φταίνε, να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν κλπ). Θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι την οικονομική λειτουργία του δημοσίου διέπουν οι ίδιοι οικονομικοί κανόνες που ισχύουν για την οικονομική διαχείριση μια επιχείρησης ή ενός νοικοκυριού. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το δημόσιο είναι μια επιχείρηση στην οποία όλοι είμαστε μέτοχοι. Αν το δημόσιο (δηλαδή το σύνολο) δεν τα πάει καλά τότε και εμείς ατομικά θα δυστυχήσουμε. Αντί όλοι να κυνηγάμε το δημόσιο με το χέρι απλωμένο θα πρέπει να ωθήσουμε τους κυβερνώντες μας  να διαχειριστούν το δημόσιο χρήμα με καλύτερο τρόπο. Το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να σημάνει περεταίρω περικοπή δαπανών του δημοσίου και όχι άλλη αύξηση των εσόδων.

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι εν μέσω πληθωρισμού που αυξάνει τις αξίες το ελληνικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) σημειώνει απότομη πτώση εντός του δεύτερου τριμήνου. Όπερ μεθερμηνευόμενο, ή πτώση θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν δεν υπήρχε η τεχνητή αύξηση των τιμών λόγω έμμεσων φόρων. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η πραγματική εικόνα θα φανεί με τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, όταν θα έχει φανεί η πτώση του τουριστικού εισοδήματος (υπολογίζεται ότι το τουριστικό εισόδημα θα πέσει κάτω των 10 δις ευρώ για φέτος), η κατανάλωση θα περιοριστεί περεταίρω, ενώ και οι εμπορικές επιχειρήσεις θα κληθούν να ανταπεξέλθουν σε μια κατάσταση όπου 1 στους 4 εργαζόμενους (δημόσιοι υπάλληλοι) δεν θα λάβει το σύνηθες δώρο Χριστουγέννων το οποίο παραδοσιακά έσωζε εμπορικά τη χρονιά. Η δε πτώση του ΑΕΠ σηματοδοτεί την εκρηκτική αύξηση του δημοσίου χρέους και ως απόλυτο νούμερο και σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ. Με βάση τις σημερινές προβλέψεις το «φανερό» δημόσιο χρέος (χωρίς να έχουν προστεθεί αμαρτίες τύπου ΟΣΕ δηλαδή) κυμαίνεται στα 317 δις Ευρώ ή 130% του ΑΕΠ αν προτιμάτε. Το 2014 αναμένεται να έχει ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ. Δηλαδή μετά από 5 χρόνια σκληρότατης λιτότητας για όσους μισθωτούς και συνταξιούχους απομείνουν όρθιοι, θα πρέπει να καταβληθεί και νέα τιτάνια προσπάθεια για να εξοφληθεί μέρος αυτού του τεράστιου ποσού. Το οποίο ποσό έγινε τεράστιο γιατί όλοι οι κυβερνώντες μας από το 1974 και μετά, τάισαν τον ελληνικό μύθο («ζήσε το μύθο σου») δανειζόμενοι ασύλληπτα ποσά χρημάτων για να τον συντηρήσουν.

Θα κλείσουμε με το τρίτο παράδοξο που είναι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Πράγματι αυτό έχει μικρύνει λίγο (δηλαδή μειώθηκαν οι εισαγωγές μας) αλλά το ύψος του εξακολουθεί και είναι δυσθεώρητα υψηλό. Αυτό σημαίνει ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας μας εξακολουθεί να καταστρέφεται και παρότι μειώνονται οι εισαγωγές, μειώνονται και οι εξαγωγές ταυτόχρονα, ενώ και ο τουρισμός μας που παλαιότερα μπάλωνε την τρύπα, φέτος πραγματοποιεί μια από τις χειρότερες χρονιές του. Δηλαδή εν μέσω ύφεσης, η χώρα εξακολουθεί να αιμορραγεί και να χάνει σε παραγωγικότητα. Πιο απλά, η πίτα συνεχώς μειώνεται και εμείς δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Ο μόνος τρόπος για να ανακοπεί η πτώση είναι μέσω εξορθολογισμού των δαπανών και ανακατανομή τους, προκειμένου να τονωθεί η εγχώρια παραγωγή και να έχουμε ανάπτυξη. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε να γίνεται και τα όποια μέτρα ανακοινώνονται ακολουθούν παρωχημένες και αποτυχημένες συνταγές.    

Ίσως έχει έρθει η ώρα να ακολουθηθούν ρηξικέλευθες προτάσεις αντιμετώπισης του προβλήματος. Από τη στιγμή που οι μηχανισμοί οικονομικής λειτουργίας του δημοσίου δεν λειτουργούν, γιατί να μη δοθούν αυτοί οι μηχανισμοί σε ιδιώτες; Γιατί δηλαδή να υπάρχουν ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά ΚΤΕΟ και να μην υπάρχουν ιδιωτικές εφορίες; Γιατί να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας που είναι το υπέρτατο αγαθό σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο και να μην μπορούμε να πληρώσουμε τους φόρους  μας σε μια ιδιωτική εφορία; Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν είναι καν πρωτότυπο, το έχουν κάνει οι Ρωμαίοι χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς (βλέπε http://vonfalkenheyn.blogspot.com/2009/09/blog-post_20.html). Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να αναζητήσουμε αντισυμβατικές λύσεις. Ο χρόνος εξαντλείται και εμείς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε.