Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 6)

Σάββατο , 28 Μαρτίου 2020

Είναι τελικά ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πως η σκέψη ενός ανθρώπου, υπό τις κάταλληλες εξωτερικές συνθήκες, οδηγείται στο να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από ζητήματα βασικής επιβίωσης. Την τελευταία εβδομάδα, οι μοναδικές ασχολίες μου είχαν να κάνουν με το διάβασμα των παιδιών και το άγχος να μη χαθεί τελείως η χρονία τους, το μαγείρεμα και η τήλε - εργασία. Η οποία τήλε - εργασία, σε αντίθεση με το να πηγαίνεις στο γραφείο, πραγματικά δε γνωρίζει ούτε από ημέρα, ούτε από νύχτα, ούτε από ωράρια. Τώρα, το πως μπορείς να τήλε - εργαστείς με δύο παιδία οκτώ και δέκα χρονών μέσα στο σπίτι τα οποία απαιτούν συνεχώς την προσοχή σου, είναι ένα άλλο θέμα. Και λέω απαιτούν συνεχώς γιατί: α) έχουν αρχίσει και αυτά να βαριούνται. Πόσες φορές μπορείς να κάνεις τα ίδια και τα ίδια πράγματα και β) καθώς το προηγούμενο φυσιολογικό τους πρόγραμμα απομακρύνεται στο παρελθόν το κίνητρο για να διαβάσουν ολοένα και φθείνει. Καλώς ή κακώς, ο καιρός, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη, έχει υπάρξει σύμμαχος τις τελευταίες ημέρες. Σύμμαχος για να μείνεις μέσα στο σπίτι, διότι κατά τα άλλα, βρέχει ασταμάτητα με εναλασσόμενη ένταση τις τελευταίες πέντε ημέρες. Επομένως, η ζωή κυλάει γύρω από την τήρηση ενός υποτυπώδους προγράμματος: Ξύπνημα, πρώινό, ξύπνημα παιδιών, διάβασμα παιδιών, check - in στα μηχανογραφικά συστήματα της δουλείας, τηλέφωνα, e-mail, κολλατσιό παιδιών, session 2 διαβάσματος παιδιών, μαγείρεμα, πλυντήριο πιάτων, μεσημεριανό...και μετά προαυλισμός!  Αφού γυρίσει η Χριστίνα από το νοσοκομείο και "αποβάλλει" όλον τον ρουχισμό του νοσοκομείου στα άπλυτα, θα φάει και μετά, άνα ένα άτομο βγάζω τα παιδιά έξω για τρέξιμο. Θεωρητικά, επείδη τα παιδιά είναι μικρά θα μπορούσα να βγω και με τους δύο μαζί για βόλτα ταυτόχρονα, αλλά στην παραλία η αστυνομία έχει κάνει έντονη την παρουσία της, οπότε προσπαθώ να είμαι τυπικός. Αφού βγούμε για τρέξιμο συνολικά τριάντα περίπου λεπτών, ο προαυλισμός λαμβάνει τέλος...μέσα για τις επόμενες 23 1/2 ώρες της ημέρας. Ας είναι όμως...αν είναι να την βγάλουμε καθαρή από αυτή την ιστορία ας είναι αυτή η μεγαλύτερη δυστυχία στη ζωή μας. 

Προκειμένου να κρατηθεί υψηλά το ηθικό προσπαθώ να μαγειρεύω ενδιαφέροντα και ευπαρουσίαστα πιάτα. Σήμερα έφτιαξα σαλάτα του σεφ και για κυρίως πιάτο ψητό σολωμό με ντοματίνια συνοδευόμενα από μαύρο ψωμί από δίκοκο στάρι, κοπανιστή φλωρίνης και κομμένες φράουλες μαριναρισμένες με μαύρη ζάχαρη και λικέρ μαστίχας. Τις προάλλες είχα λινγκουίνι με κιμά κοτόπουλου και σάλτσα γιαουρτιού, μαζί με μπρόκολο βραστό και φρεσκοκομμένο ανανά. Γενικώς η λογική μου λέει ότι αφού δε μπορούμε να πάμε εμείς στο εστιατόριο, φέρνω το εστιατόριο σε εμάς. Επιπλέον, προσπαθούμε οικογενειακά να παίζουμε τουλάχιστον ένα επιτραπέζιο παιχνίδι την ημέρα. Σε αυτόν τον τομέα δεν έχουμε κανένα πρόβλημα αφού η ευμεγέθης συλλογή μου (470 διαφορετικά παιχνίδια) μας φτάνει για να μείνουμε εσώκλειστοι για μια ζωή. Και για να μη παχύνουμε για σφάξιμο, όπως ανέφερα και παραπάνω, κατά τη διάρκεια του προαυλισμού βγαίνω για τρέξιμο με τα παιδιά. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να κρατήσω τα 20 χιλιόμετρα προπόνησης την εβδομάδα και πέρα από τα αθλητικά οφέλη, όπως έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, είναι η μόνη ώρα της ημέρας που δε σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Γιατί όταν σκέφτομαι...

Χθες το βράδι είχα ανήσυχο ύπνο γιατί σήμερα έπρεπε να γίνει ανεφοδιασμός σε τρόφιμα, τόσο στα δικά μας όσο και των πεθερικών μου. Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, το να πηγαίνω στο super market ήταν ψυχαγωγικό για έμενα. Πήγαινω εδώ και χρόνια στο ίδιο μεγάλο κατάστημα και μου αρέσει να διαλέγω και να δοκιμάζω καινούργια προϊόντα. Αυτά στο παρελθόν βέβαια, όπου δε χρειαζόταν να κάνεις προετοιμασία αστροναύτη για να πας. Σήμερα αισθάνθηκα κάπως έτσι (https://www.youtube.com/watch?v=kn8k_ox5OXs) καθώς ετοιμαζόμουν. Γάντια, check. Μάσκα, check. Εφεδρικά γάντια, check. Εφεδρική μάσκα, check. Φακοί επαφής, check (ότι και να κάνω, με τις μάσκες θολώνουν τα ρημάδια τα γυαλιά!). Λίστες, check. Houston, give me a go, no-go, for launch (SMS στο 13033). To SMS έρχεται και είσαι έτοιμος. Βγαίνεις έξω και νομίζεις ότι έχεις αποδράσει από φυλακή από τη χαρά σου. Από το σπίτι στο σούπερ στην περιοχή του αεροδρομίου, μια απόσταση χιλιομέτρων που με κίνηση κανονικά θέλει τουλάχιστον 15 με 20 λεπτά το Σάββατο, σήμερα την έκανα σε έξι λεπτά διασχίζοντας με 80χλμ την ώρα άδειους δρόμους. 

Στο κατάστημα είχε κίνηση παρότι ήμουν εκεί στις 0930. Ένα 80% των πελατών πειθαρχεί με τα μέτρα και φοράνε γάντια ή/και μάσκες. Υπάρχει όμως και ένα 20%, κυρίως τρίτης ηλικίας που είναι πιο YOLO ρε παιδί μου. Μια ζώη την έχουμε που λένε! Ούτε γάντια, ούτε μάσκες, ούτε αποστάσεις ασφαλείας, ούτε τίποτα! Τέλος πάντων, τα είπαμε και την προηγούμενη φορά αυτά, η ανθρώπινη βλακεία είναι πραγματικά ανίκητη. 

Έβεπα ένα ενδιαφέρον βίντεο για την διαχείριση της κατάστασης στην Νότια Κορέα η οποία κατά γενική ομολογία είναι ίσως η πιο επιτυχημένη παγκοσμίως. Η διαχείριση εκεί, κινήθηκε και γενικώς πέτυχε να περιορίσει δραστικά την εξάπλωση στους εξείς άξονες:

α) testing, testing, testing συνεχώς, αδειαλείπτως και ασταμάτητα ούτως ώστε να απομονώνονται άμεσα τυχόν κρούσματα. Βέβαια για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις και την υποδομή της Νότιας Κορέας που εμείς εδώ δυστυχώς δεν έχουμε. 

β) Με την πρώτη υποψία και ενημέρωση από Κίνα, άμεσως πάρθηκαν στοχευμένα επιθετικά κατασταλτικά μέτρα και ενεργοποιήθηκε άμεσα το κρατικό σχέδιο αντιμετώπισης. Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι οι χώρες της Άπω Ανατολής γενικά (Κίνα, Ιαπωνία, Ταϊβάν, Ν. Κόρεα, κλπ) είναι πολύ ευαισθητοποιημένες σε θέματα πανδημιών, αφενός λόγω πολύ μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας και αφετέρου λόγω πρόσφατων ιστορικών κρουσμάτων (SARS, MERS, Γρίπη των πτηνών, κλπ). 

γ) Άμεση πειθάρχιση των πολιτών στα μέτρα της πολιτείας και άμεση χρήση ατομικών μέσων προφύλαξης (γάντια, μάσκες). Εδώ βοηθάει η Κομφουκιανική νοοτροπία των κοινωνιών αυτών η οποία υποτάσει το ατομικό "εγώ" στο κοινό καλό του συνόλου. Κάτι τέτοιο έχει φανεί ξανά και στο παρελθόν με τον μεγά-σεισμό της Ιαπωνίας όπου όλες οι ατομικές συμπεριφορές τιθασεύτηκαν προς όφελος του κοινού καλού. 

Αυτά στη Νότια Κορέα γιατί σε άλλα σημεία του πλανήτη τα νέα μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι. Στην Ιταλία και στην Ισπανία οι κάτοικοι ζούν το δικό τους δράμα, όπου σε καθημερινή βάση αφανίζεται ένα μικρό χωρίο. Τα χειρότερα όμως για μένα έρχονται από τις Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ειδικά στις Η.Π.Α. διαφένεται ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και σε συνδυασμό με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, η πρόβλεψη δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανική ηγεσία δείχνει ασθμαίνουσα και εκτός βηματισμού ως προς την ταχύτητα του εξελισσόμενου φαινομένου. Για κάθε ημέρα που η οικονομία βρίσκεται στην κατάψυξη απαιτούνται ολοένα και πιο δραστικά οικονομικά μέτρα, απαιτείται ένα Σχέδιο Μάρσαλ εφάμιλλο με αυτό που ανοικοδόμησε την Ευρώπη μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι συνταγές του παρελθόντος θα αποτελέσουν σταγόνες μέσα σε ένα τσουνάμι ύφεσης το οποίο έρχεται. Θυμίζω ότι το οικονομικό περιβάλλον στην Ευρώπη δεν ήταν ιδιαίτερα στιβαρό πριν από την έκρηξη της πανδημίας αλλά προσομοίαζε περισσότερο με μια χλιαρή προς κρύα σούπα. Αν στην Ευρώπη επικρατήσουν οι φωνές του απομονωτισμού, της προάσπισης με κάθε μέσο των εθνικών συμφερόντων και της επιβολής αναχρονιστικών κανόνων, τότε ο κορωνοϊός θα είναι απλώς η αφορμή των όσων θα ακολουθήσουν. 

Δυστυχώς, τα ερωτήματα είναι πολλά:

α) Θα συμπεριφερθεί η ίωση όπως ευελπιστούμε ότι συμπεριφέρονται και οι υπόλοιποι κορωνοϊοί; Δηλαδή, θα σταματήσει τη μετάδοση της κατά τους ζεστούς και υγρούς θερινούς μήνες ή θα δείξει ανθεκτικότητα όπως έχει ήδη διαφανεί σε ορισμένες μελέτες; Θυμίζω ότι η Ισπανική γρίπη του 1918 κινήθηκε αρχικά όπως αναμενόταν μέχρι να μεταλλαχτεί τον Αύγουστο και να θερίσει τις ηλικίες 30 - 44. Είναι δυστυχώς τόσα πολλά αυτά που δε γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή...

β) Πόσο μπορεί να αντέξει μια σύγχρονη δυτική οικονομία σε συνθήκες κατάψυξης; Ημέρες; Εβδομάδες; Μήνες; Στην Wuhan της Κίνας χθες ήταν η πρώτη ημέρα μερικής άρσης του lockdown μέτα από 4 μήνες σκληρής καραντίνας η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας light εκδοχή. Μπορούμε να αντέξουμε κάτι τέτοιο; Η Κίνα είναι μια δυναμικά αναδυόμενη υπερδύναμη, η Ευρώπη είναι μια γηρασμένη και κουρασμένη δύναμη, long past its prime. 

γ) Πόσο μπορεί να αντέξει η σύγχρονη εφοδιαστική αλυσίδα κρίσιμων τομέων; Σήμερα, περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, η παραγωγική διαδικασία εξαρτάται από εισαγωγή πρώτων υλών ή εξαρτημάτων, μεταποίηση τους και επανεξαγωγή τους. Τι θα συμβεί αν σπάσουν ορισμένοι κρίκοι αυτής της αλυσίδας; Δύναται να καλυφθεί το κενό από εγχώρια παραγωγή και αν ναι, πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει αυτό;

δ) Τι θα συμβεί το φθινόπωρο; Θα έχουμε μια φυσιολογική εποχικότητα όπως της απλής γρίπης ή έναν δεύτερο, πιο σκληρό γύρο; Η ιστορική εξέταση πανδημιών του παρελθόντος (πανδημία Ιουστινιανού, Black Death 14ου αιώνα, Ασιατική Πανώλη, Ισπανική Γρίπη, κλπ) δείχνει ότι οι πραγματικές πανδημίες δρουν ανεξαρτήτως καιρού και αυτό είναι που τις καθιστά τόσο φονικά απρόβλεπτες. Ναι, ο σύγχρονος τεχνολογικά κόσμος που διαβιούμε δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τις δυνατότητες, ακόμα και του 1918. Από την άλλη πλευρά όμως, η παγκοσμιοποίηση, η οικονομική αλληλεπίδραση και η πληθυσμιακή πυκνότητα του σήμερα δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με τις συνθήκες του παρελθόντος. Όπως συνέβει και με τον κορωνοϊό του σήμερα, οι πανδημίες ιστορικά ακολουθούν τους δρόμους του εμπορίου. Και η ταχύτητα του εμπορίου σήμερα είναι μεγαλύτερη από ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Food for thought όλα τα παραπάνω...

Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 5ο)

Σάββατο, 21 Μαρτίου

Ξύπνησα σήμερα στις 0720 χωρίς ξυπνητήρι, το μάτι γαρίδα και ύπνος τέλος. Αφού πάλεψα για λίγο με τα σκεπάσματα, αναγνώρισα την ματαιότητα του πράγματος και σηκώθηκα. Ο γιός μου ήταν ήδη ξύπνιος και διάβαζε ένα βιβλίο στο σαλόνι. Δεν έκανα καλό ύπνο για άλλη μια φορά. Θυμάμαι ότι είδα κάτι άσχημο στον ύπνο μου άλλα δε θυμάμαι το περιεχόμενο αυτών που έβλεπα. 

Το μενού σήμερα είχε refill αναλωσίμων από το super market για μας και τους γονείς της Χριστίνας. Τα χωρίσαμε και έτσι εγώ ξαμολήθηκα στο super και η Χριστίνα πήγε στο φούρνο και στον ψαρά. Πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνω ένα laser αποτρίχωσης τουλάχιστον μέχρι τον καρπό, αφού ειδικά στο βάλε τα γάντια είναι σαν να τραβάς τσιρότο. Εν πάσει περιπτώσει, αφού μπήκαν τα γάντια, ήρθε η ώρα της μάσκας. Τύφλα να' χει ο Darth Vader δηλαδή για να πας να πάρεις μερικά μπουκάλια γάλα και λίγα λαχανικά. Η μάσκα αυτή είναι από τις καλές, FFP3 level, σε λίγο έτσι όπως πάει θα πάρουμε όλοι πτυχίο στη λοιμωξιολογία. Οι μάσκες αυτές δεν είναι κατασκευασμένες για τα κυβικά μου. Καταρχήν μου κόβει την ανάσα και κατά δεύτερον μου θολώνουν τα γυαλιά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπνεύσεις ελεύθερα μέσα από τα φίλτρα που έχει. 

Τέλος πάντων, φτάνω με τα πόδια στο super market. Στην είσοδο face control κανονικό, ότι έχεις λάβει τα κατάλληλα μέτρα και υποχρεωτικά απολυμαντικό πάνω από τα γάντια! Μπαίνω μέσα και ακούω την προϊσταμένη να μιλάει με την κοπέλα από το security. 

- "Όχι, όχι είναι υποχρεωτικό το αντισηπτικό! Είναι υπηρεσιακό σημείωμα από χθες και πρέπει να το κάνουν όλοι!"

- "Καλά και αν ο άλλος δε θέλει, με το ζόρι;"

- "Αν δε θέλει δε μπαίνει!"

Αφού λοιπόν έτριψα τα γάντια μου με αντισηπτικό, πήρα ένα καρότσι και μπήκα. Η όλη εμπειρία του σούπερ μάρκετ έχει μετατραπεί, τουλάχιστον για μένα, σαν να επισκέπτεσαι τάφο ένα πράμα. Άγχος να μην συναντήσεις κανέναν, άγχος να βρεις όσα γράφει η λίστα σου και εκτός όλων αυτών να μη μπορείς να δεις τίποτα γιατί τα γυαλία σου έχουν τελικό στάδιο όμιχλης! Σήμερα, επειδή είχα λίγα πράγματα να ψωνίσω πήγα στο μάρκετ της γειτονίας μου όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι σημαντικά υψηλός. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι σημαντική μερίδα της τρίτης ηλικίας σε αυτή τη χώρα, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της οποιαδήποτε μέτρα προφύλαξης ή πρόληψης. Ούτε αποστάσεις τηρούνται, ούτε γάντια φοριούνται και γενικώς, δε βαριέσαι αδερφέ, μια ζώη την έχουμε! Μέχρι που εκνευρίστηκα στο τέλος και έκανα σε αρκετά έντονο ύφος παρατήρηση στον παππού από πίσω. 

- "Συγνώμη κύριε, δε βλέπετε τις ΚΟΚΚΙΝΕΣ ταινίες που έχει κάτω στο πάτωμα; Είναι για να στέκεστε εκεί καθώς περιμένουμε για το ταμείο."

Χασκογέλασε ειρωνικά. "Ωχ μωρέ πως κάνετε έτσι, τι θα πάθεις πια; Εδώ δε φοβάμαι εγώ που είμαι εβδομήντα πέντε..."

- "Καλά, κάνε τώρα πίσω, άσε τις (λογοκρισίες) γιατί δε σε βλέπω να φτάνεις σύντομα τα εβδομήντα έξι και όχι εξαιτίας του κορωνοϊού." 

- "Καλά ρε φίλε μη θυμώνεις..."

Το βούλωσε και έκανε πίσω και εγώ εντωμεταξύ είχα πίεση διακόσια από τα νεύρα μου. Η προϊσταμένη με κοίταξε λυπημένα σα να μου έλεγε "κάθε μέρα ξέρεις πόσους τέτοιους έχουμε;". Στο ταμείο η κοπέλα καλυπτόταν με ένα τοίχος από plexyglass, νέα καινοτομία αυτή. Μάζεψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα πράγματα μου και έφυγα για την εξόδο.  Στην επιστροφή σκεφτόμουν για τον Δαρβίνο, την εξέλιξη των ειδών και πως η ανθρώπινη βλακεία είναι πραγματικά ανίκητη. Ίσως τελικά όταν, αν, μείνουμε λιγότεροι ίσως και να είμαστε σοφότεροι. 

Αφού τακτοποίηθηκαν τα ψώνια, πήρα τα παιδιά για το ημερίσιο δελτίο εεεε...ήθελα να πω για να βγούμε μια βόλτα στην παραλία. Περπατήσαμε δύο χιλιόμετρα περίπου στο σύνολο, πήγαμε μέχρι το ζαχαροπλαστείο, πήραμε γλυκά και γυρίσαμε. Στην παραλία, τουλάχιστον το πρωί ο κόσμος ήταν αρκετά πιο σημαζεμένος. Παρέες δεν υπήρχαν και οι διαβάτες περπατούσαν γρήγορα και με απόσταση ο ένας από τον άλλο. Ίσως βέβαια να ευθύνεται και το γεγονός ότι, όπως λέγεται, έχει βουλιάξει η Χαλκιδική και τα γύρω χωρία από αυτούς που έφυγαν. Τι λέγαμε νωρίτερα για αντικοινωνική συμπεριφορά, Δαρβίνο, και ανθρώπινη βλακεία; Επείδη είμαστε τώρα καλά και δεν εμφανίζουμε συμπτώματα ας πάμε να μολύνουμε και άλλους γηρασμένους κατά κανόνα πληθυσμούς της υπαίθρου. Όταν θα αρρωστήσουμε στη μέση του πουθενά και δε θα υπάρχει ούτε γάζα διαθέσιμη τότε θα φωνάζουμε που είναι το κράτος. Που να είναι το έρμο το κράτος αν εμείς δεν δείξουμε και λίγη ατομική ευθύνη;

Κατά τα λοιπά, ο Claudio μου απάντησε από την Emilia Romagna οπού ζει, τη δεύτερη πιο χτυπημένη επαρχία μετά την Λομβαρδία στην Ιταλία. Είναι καλά αλλά δε τολμάνε να βγουν από το σπίτι μου έγραφε. Ειδικά τους ηλικώμενους τους έχει θερίσει στην κυριολεξία. Ας ελπίσουμε ότι εμείς έχουμε αποφύγει ένα τέτοιο σενάριο αν και με τις συμπεριφορές που παρατηρεί κανείς δεν το κόβω και πολύ πιθανό. 

Τέλος πάντων, πολύ θυμωμένο το σημερινό ημερολόγιο. Υπομονή μερικές εβδομάδες ακόμα. 

Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 4ο)

Πέμπτη 19 Μαρτίου,

Σήμερα βγήκα για τρέξιμο στις επτά και μισή το πρώι. Είναι η συνηθισμένη ώρα που βγαίνω υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά μετά το κλείσιμο των σχολείων είπα να βγαίνω το απόγευμα μετά τη δουλεία. Όλο το χειμώνα έβγαινα ξημερώματα, χόρτασα κρύο. Να ζεσταθεί λίγο το κοκκαλάκι μας το απόγευμα. Ο κορωνοϊός όμως είχε άλλα σχέδια. Που να τρέξεις το απόγευμα στην παραλία, αναγκάζεσαι να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο καθώς προσπαθείς να περνάς τρία με τέσσερα μέτρα μακριά από τον καθένα. Το πρώι τέτοια ώρα έχει ησυχία στην παραλία, καθαρίζει λίγο το μυαλό. Καθαρίζει μέχρι να πας στο γραφείο. Εκεί σε περιμένουν πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα. Και το πρόβλημα του καθενός που σου απευθύνεται πρέπει να το δεις από τη δική του την σκοπιά όσο μικρό και ασήμαντο και αν σου φαίνεται εσένα. Είσαι εκεί για το λύσεις, όχι για να το κάνεις χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι στην πλειοψηφία του κόσμου η όλη κατάσταση έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του, υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις. Στο γραφείο, τα γνώστα. Ατελείωτα τήλεφωνα επί τηλεφώνων γιατί πλέον κάνεις δεν κάνει δια ζώσης συναντήσεις, ατελείωτα κατεβάτα από e-mail που κανείς μάλλον δε διαβάζει...μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι χάμστερ που τρέχει μέσα στη ρόδα του. Anyways...

Έχω την αίσθηση ότι η παρούσα κρίση, ίσως και μέσα από την υποχρεωτικότητα του περιορισμού μέσα στο σπίτι μας κλείνει όλους στο μίκροκοσμο μας κάνοντας μας να χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Η μεγάλη εικόνα κατά τη γνώμη μου είναι ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο ύστερα από το σαρωτικό πέρασμα του ϊού. Η οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη αυτή τη στιγμή και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια κράτη, επιχειρήσεις και ιδιώτες στη χρεοκοπία. Οι συντηριτικές μέχρι τώρα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 2% πτώση του ΑΕΠ για κάθε μήνα πλήρους παύσης της οικονομικής λειτουργίας. Η ΕΚΤ δια της προέδρου της εκτίμησε 5% ύφεση για την ευρωζώνη το 2020. Μιλάμε για αστρονομικά ποσά οικονομικής ζημιάς με τεράστιες προεκτάσεις στις ζώες μας και στην καθημερινότητα μας. Αλλά υπάρχουν και άλλα ζητήματα. Η ψυχολογία των πληθυσμών που σημαδεύτηκαν ή που πρόκειται να σημαδευτούν από την πανδημία θα κάνει πολύ καιρό να επανέλθει στα πρώτερα επίπεδα της. Ο κόσμος θα κάνει πολύ καιρό να ξαναμπεί σε αεροπλάνο ή να πάει διακοπές. Και βέβαια πως να μπεις σε αεροπλάνο ή να πας διακοπές όταν είσαι άνεργος. Το κόστος σε ανθρώπινες ζώες και τα βάρη που καλούνται να σηκώσουν τα εθνικά συστήματα υγείας θα αφήσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. 

Το χειρότερο όλων με την παρούσα πανδημία είναι ότι πραγματικά δε ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Όλα τα σενάρια στηρίζονται σε εικασίες. Εικασία ότι τα μέτρα θα αποδόσουν, εικασία για το ρυθμό θνησιμότητας, εικασία για το ότι ο ϊός δεν "αγαπάει" τις υψηλές θερμοκρασίες, εικασίες για το που και πόσες ώρες επιβιώνει, εικασίες για την αντιμετώπιση του. Με βάση τα μαθηματικά μοντέλα που κυκλοφορούν οι ειδικοί, στην Ελλάδα πρέπει λογικά να έχουμε τουλάχιστον άλλες δύο εβδομάδες σκληρής καραντίνας μπροστά μας πριν να γνωρίζουμε αν τα μέτρα έχουν αποδόσει η όχι. Δύο εβδομάδες αβεβαιότητας δηλαδή για να δούμε αν οι θυσίες δισεκατομμυριών θα αποδόσουν. Αλλά το σύστημα είναι τόσο πολύ μη γραμμικό που κανένα μαθηματικό μοντέλο δε μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τι θα συμβεί. Υπάρχει η πιθανότητα ο ϊός να πραγματοποίησει κάποιο rogue mutation, υπάρχει η πιθανότητα να αρχίσει η επαναπροσβολή ιαθέντων, υπάρχει η πιθανότητα να επανέλθει δριμύτερος το Φθινόπωρο...

Όλα αυτά προσπαθώ να μη τα σκέφτομαι αλλά δυστυχώς δε γνωρίζω τον τρόπο να κλείνω τον εγκέφαλο μου. Μόνο όταν τρέχω ξεχνάω. Εκεί το μόνο που σε απασχολεί είναι να φτάσεις από το σημείο Α στο σημείο Β. Είσαι μόνος σου, παρέα με το ρολόι σου...ενώ όταν επιστρέφεις υπάρχει η πραγματικότητα που σε περιμένει. Η Χρίστινα αλλά και άλλοι κοντινοί μου άνθρωποι λένε ότι σκέφτομαι μαύρα και σκοτεινά. Η αλήθεια είναι ότι όταν αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα προσπαθώ πάντα να βρω τα ελαττώματα για να προτείνω τις λύσεις. Δε λέω ότι είναι πάντοτε υγιεινό αυτό που κάνω, αλλά δε νομίζω ότι έχω πολλά περιθώρια να αλλάξω τρόπο σκέψης στα σαράντα ένα μου. Είπαμε, ο ρεαλιστής διακατέχεται από το σύνδρομο της Κασσάνδρας. Βλέπεις πράγματα που οι άλλοι δε θέλουν να τα δουν. Αλλά ακόμα όταν και εσύ ο ίδιος δε θέλεις να τα βλέπεις άλλο, το σύνδρομο της Κασσανδρας σου κρατάει με το ζόρι ανοιχτά τα μάτια. 

Λίγο μαύρη σήμερα η γραφή μου, δε βρίσκετε;

Το ημερολόγιο ενός κορωνοϊού (Μέρος 3ο)

Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2020

Σήμερα ξύπνησα από βαθύ λήθαργο όταν χτύπησε το ξυπνητήρι. Το κεφάλι μου ήταν βαρύ αλλά τουλάχιστον δεν είχα δει ούτε ένα "κακό όνειρο" που λέει και η κόρη μου. Στο δρόμο για τη δουλεία ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα. Όλοι λένε ότι είμαστε πολύ μακρία από αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία όπου ο κόσμος ζει σε συνθήκες πλήρης απαγόρευσης κυκλοφορίας. Με αυτά που βλέπω προς ώρας δεν έχω καμία, μα καμία περιέργεια να ζήσω από κοντά κάτι παρόμοιο. Ας ελπίσουμε ότι η τεράστια οικονομική θυσία που γίνεται τώρα θα σώσει ζώες και θα βοηθήσει στην έγκαιρη ανακοπή της πορείας του ϊού. 

Στο γραφείο τα πράγματα σήμερα ήταν ήρεμα. Τόσο ήρεμα που σχεδόν νόμιζες ότι δούλευες Αύγουστο όταν όλοι οι άλλοι είναι στις παραλίες. Υπάρχουν βέβαια κάποια μικροπράγματα που σε επαναφέρουν γρήγορα στην πραγματικότητα. Τα ΕΛΤΑ δεν παραδίδουν πλέον κανένα δέμα ή αλληλογραφία, πρέπει να πάμε εμείς στο παράρτημα να τα παραλάβουμε. Οι περισσότεροι υπάλληλοι των courier αρνούνται να παράδοσουν τους φακέλους στους παραλήπτες. Κατεβαίνουμε με τη σειρά και παραλαμβάνουμε. Σήμερα ο courier της DHL είπε στη σύναδελφο: "ατρόμητη σε βλέπω, δε φοβάσαι;" "Ε τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να τα παραλάβει και αυτά...". Τελικά δεν ήταν φάκελος, ήταν κιβώτιο και μάλιστα αρκετά βαρύ. Το έφερε ως τον δεύτερο η συνάδελφος, το πήρα εγώ το πήγα στον τρίτο. Πασαλειφτήκαμε και οι δύο στο αντισηπτικό μετά. Διάφορες μελέτες λένε ότι ο ϊός επιζεί έως και τρείς ημέρες υπό ορισμένες συνθήκες σε διάφορες επιφάνειες όπως το χαρτόνι ή τα πόμολα από πόρτες. Αν το σκεφτεί κανείς, θα πρέπει να κυκλοφορούμε με hazmat στολές 24/7 για να είσαι πραγματικά προστατευμένος. 

Πάλευα όλη την ημέρα να στείλω μια (λογοκρισία) στο εποπτεύον υπουργείο. Θέλουν σε excel να τους δώσουμε το παρουσιολόγιο ανά τμήμα, εργαστήριο, διεύθυνση κλπ. Θέλουν να τους δώσουμε μια πληροφορία η οποία μεταβάλλεται κάθε ημέρα για να μην πω κάθε ώρα. Έχουμε απαντήσει δύο φορές σε αυτή την ερώτηση, τα έχουν πάρει τέσσερεις - πέντε διαφορετικοί παραλήπτες και αυτοί επιμένου να ρωτούν τις ίδιες και τις ίδες ανούσιες χαζομάρες. Μηχανογράφηση άλα ελληνικά μέσω excel της κακιάς ώρας. 

Λίγο πριν φύγω με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου. Είχε ξεμείνει από ποντίκι το PC του σπιτιού, τα καταστήματα όλα κλειστά και αν μπορούσα να του φέρω ένα εφεδρικό από το γραφείο του. Τι να κάνουμε, πήρα τα κλειδιά από το φύλακα, το μάζεψα και ξεκίνησα. Πριν φτάσω κάνω ένα τηλέφωνο: "Θέλετε να σας το φέρω μέσα ή να το αφήσω στο γραμματοκιβώτιο;" "Όχι, μην μπεις, άστο έξω, θα έρθω με μια σακούλα να το πάρω." Όταν έφτασα, βγήκε η μάνα μου, τα είπαμε στα τρία μέτρα απόσταση για λίγο, εγώ στο πεζοδρόμιο, αυτή πίσω από την εξώπορτα. Ανησυχούσε για τον αδελφό μου που είναι στο Λονδίνο, εκεί από ότι διαβάζω έχουν ψιλοξεφύγει λίγο τα πράγματα. O Boris πίστεψε στην αρχή στην ανοσία της αγέλης αλλά μάλλον δεν το είχε διαβάσει καλά το σκονάκι. Τώρα που ο έτερος Καππαδόκης από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα γύρισε, είπε να πάψει να παριστάνει τον Chuck Noris της επιδιμιολογίας και να λάβει σοβαρά μέτρα. I hope he's not too late που λένε και στο χωριό μου αν και οι μεχρί τώρα ενδείξεις μόνο ενθαρυντικές δεν είναι. Πάντως μεταξύ μας, μπράβο στη μάμα. Hard core protection, όχι άστεια. 

Μιας και λέμε για hardcore είδα ένα βίντεο στο youtube και τρελάθηκα από τη σύγχυση που τράβηξα. Άνθρωποι τρίτης κυρίως ηλικίας να αψηφούν οποιαδήποτε σύσταση και να βρίσκονται οπουδήποτε εκτός από το σπίτι τους. Αν, που το απεύχομαι, βγει ο στρατός στους δρόμους για να επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας, να δω τι θα κάνουμε τότε. Στην Ιταλία αν δεν έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς, αναλογούν είκοσι λεπτά ανά κάτοικο εξόδου από το σπίτι. Ή κάτι τέτοιο ζοφερό τέλος πάντων. Αυτό θέλουμε; Να φτάσουμε εκεί; Και δε λέω ρε παιδί μου! Να βγεις μια βόλτα, να πάρεις λίγο αέρα. Βγες στα γρήγορα, κάνε έναν μοναχικό περίπατο δύο-τρία χιλιόμετρα και μέτα γύρνα πάλι. Αν δε ανήκεις σε ομάδες υψηλού κινδύνου πρέπει να το σκεφτείς διπλά και τρίδιπλα το θέμα. Αλλό η γρήγορη βόλτα να ξεσκάσεις και άλλο το σουλάτσο, οι take away καφέδες άνα χείρας και οι παρέες στα παγκακία. Αν φτάσουμε όπως στην Ιταλία και στο Ιράν να μην έχουμε που να θάψουμε τους νεκρούς, όλοι αυτοί θα φωνάζουν "που είναι το κράτος!". Το κράτος λοιπόν είμαστε εμείς! Αν εμείς δεν προσέξουμε ότι και να νομοθετηθεί, σωτηρία δεν υπάρχει.

Διάβαζα λίγο πριν για τη βουβωνική πανώλη του 14ου αιώνα και πως αυτή κατέστρεψε συθέμελα την τότε μεσαιωνική κοινωνία της Ευρώπης. Σε ορισμένες περιοχές όπως η Φλωρεντία για παράδειγμα, ο πληθυσμός ανέκαμψε στα επίπεδα προ της πανώλης τον 19ο αίωνα, πεντακόσια χρόνια δηλαδή μετά. Φυσικά δεν μπορεί να υπάξει καμία σύγκριση των συνθηκών του τότε με το σήμερα, ούτε σε τεχνολογικό επίπεδο, ούτε σε αυτό της κρατικής οργάνωσης ή της δημόσιας υγιεινής. Αυτό όμως για το οποίο μπορεί να υπάρξει σύγκριση είναι ότι, όπως και τώρα, μόνο όσοι πήραν δρακόντεια μέτρα κατάφεραν να διασωθούν. Κατά τραγική ειρωνεία, στην τότε επιδημία είχε διασωθεί μόνο η περιοχή του Μιλάνου διότι οι αρχές εκεί είχαν λάβει το ακραίο μέτρο να χτίζουν μέσα στα σπίτια τους όσους είχαν πλήγει από την πανώλη. Σήμερα, το Μιλάνο είναι στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού τυφώνα που απειλεί τα θεμέλια του τρόπου ζώης μας. 

Αυτά λοιπόν για σήμερα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα για αύριο. 

Το ημερολόγιο ενός κορονοϊου (Μέρος 2ο)

Τρίτη 17 Μαρτίου,

Ξύπνησα κουρασμένος σήμερα το πρώι. Το βράδι είδα στον ύπνο μου πως κάνω εμμετό και πνίγομαι. Επίσης είχα την αίσθηση πως είμαι άρρωστος. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυε και αφού έκανα την πρωϊνη μου ρουτίνα πήγα στο γραφείο. Οι δρόμοι ήταν ακόμα πιο άδειοι από εχθές, έκανα χρόνο κεκόρ πηγαίνοντας. Στο γραφείο προσπαθείς όσο μπορείς να συγκεντρωθείς σε αυτά που έχεις να κάνεις και να μη δείνεις σημασία στα νέα. Οι διανομείς από τα courier έρχονται φόροντας γάντια και μάσκες, σου δείνουν το φάκελο από όσο πιο μακριά γίνεται και φεύγουν. Σήμερα παραλάβαμε έναν φάκελο νοτισμένο από απολυμαντικό υγρό. Μύριζε οινόπνευμα από τα ντουλάπια της εσωτερικής αλληλογραφίας. Τον ανοίξαμε, το χαρτί μουσκεμένο, ευτυχώς διαβαζόταν ακόμα. Καθώς δουλεύω μοναχικά στο γραφείο αισθάνομαι τακτικά ζαλάδες οι οποίες πάνε και έρχονται. Προσπαθώ εδώ και μέρες να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία επικοινωνίας του προσωπικού και να συντάξω ένα πρόγραμμα παρουσιών. Προσπαθώ, γιατί όλο και κάτι θα τρυπώσει στο μυαλό σου και θα διακόψει τον ειρμό των σκέψεων σου. Μήπως αυτό το βηχαλάκι είναι κάτι πιο σοβαρό; Γιατί με ξύνει ο λαιμός μου; Μήπως επείδη ο όροφος έχει μετατραπεί στο σπίτι των ανέμων από όλα τα ανοιχτά παράθυρα; Κλείνεις το παράθυρο σκας, το ανοίγεις κρυώνεις...καλύτερα να κρυώνεις όμως, να κυκλοφορεί ο αέρας όσο το δυνατόν περισσότερο. Το φυτό της Νόρας έπεσε κάτω σήμερα από το ρεύμα που έκανε ο αέρας μέσα στο γραφείο. Το σήκωσα από το πάτωμα, ένα από τα λουλούδια του είχε αποκοπεί. Λες αυτό να είναι το μέλλον μας, σαν τα πέταλα αυτού του λουλουδιού; Αποδειώχνω τη σκέψη μου, έχει έρθει άλλωστε και το αφεντικό για το καθιερωμένο briefing της ημέρας. Η στιγμή δηλαδή που θα βρεθώ σε άλλο δωμάτιο με ανθρώπους. Το αφεντικό δεν έχει και πολλά κέφια σήμερα, η συνάντηση είναι σύντομη. 

Φεύγω τρέχοντας από το γραφείο. Το ντεπόζιτο της βενζίνης είναι μισογεμάτο. Κάτω από άλλες συνθήκες ούτε που θα με ένοιαζε, αυτή τη φορά πήγα και γέμισα. Στο βενζινάδικο έξω από το Cosmos είμασταν εγώ και ο κούκος, νεκρική σιγή παντού. Ο βενζινάς ξεκίνησε να γεμίζει το ντεπόζιτο όσο εγώ κοιτούσα από την άλλη μεριά του αυτοκινητού. Πλήρωσα με κάρτα με τη γνωστή πλέον διαδικασία: πετάω την κάρτα από μακρία, ο ταμίας βάζει γάντια και την πιάνει από την ακρούλα, ακουμπάει το POS στην άκρη του πάγκου και απομακρύνεται. Βάζω PIN, στέκομαι αγκαλία με τη τζαμαρία του καταστήματος, τεντώνει χέρι, μου δείνει απόδειξη, φεύγω τρέχοντας. 

Στο σπίτι τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο μέσα στο σαλόνι παρότι ξέρουν ότι δεν επιτρέπεται. Ούτε εγώ ούτε η Χριστίνα έχουμε το κουράγιο να τους πούμε οτιδήποτε, είναι και αυτά επηρεασμένα από την όλη κατάσταση και ας μην το δείχνουν. Τα έβγαλε η Χριστίνα το πρώι στην παραλία για βόλτα που δεν είχε κόσμο αλλά δεν είναι το ίδιο με το σχολείο και τις δραστηριότητες τους. Το διάβασμα στο σπίτι είναι επίσης ζόρικη υπόθεση. Τα παιδιά δυσανασχετούν, αντιδρούν. Η Χριστίνα τους αγόρασε σήμερα βιβλία για να έχουν να διαβάζουν. Επίσης από τα Αγγλικά, τους έδωσαν υλικό να δουλεύουν. Ο δάσκαλος της μικρής στέλνει κάθε μέρα e-mail με μαθήματα, του μεγάλου όμως όχι. Είπα στη Χριστίνα να μη πάνε βόλτα στο Μαρμαρά να δούν το εξοχικό του πεθερού μου: δεν είναι καιρός για περιττά έξοδα. Αν αυτό το πράμα συνεχιστεί όπως πάει, ποιός ξέρει αν θα έχουμε χρήματα να πληρωθούμε, πόσα θα πληρωθούμε και πότε. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τέτοια πράγματα συνεχώς αλλά δεν την βλέπω τη δουλεία να τελειώνει τώρα στα κοντά. Άντε και καλμάρουν λίγο τα πράγματα το καλοκαίρι, η οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Και είναι σίγουρο ότι ο ϊός δεν τα πάει καλά με τη ζέστη ή θα τραβήξει καμία ξεγυρισμένη μετάλλαξη και θα μας αλλάξει τα φώτα; Η ισπανική γρίπη του 1918 είχε μεταλλαχθεί το καλοκαίρι του 18 σε μια πολύ πιο θανατηφόρα εκδοχή και θέρισε αλύπητα ανεξαρτήτως ηλικίας. Η προγιαγία μου από τη μερια της μάνας μου έχασε πόσα; Τρία παιδία; Πρέπει να ρωτήσω τη μάνα μου, αυτή τα θυμάται αυτά. 

Χθες μίλησα με τον αδελφό μου στην Αγγλία, ανήσυχοι πολύ και αυτοί και ένα παραπάνω με τον ηλίθιο που έχουν μπλέξει εκεί. Ο Boris λέει, πιστεύει στην ανοσία της άγελης και για αυτό ήταν διατεθιμένος να αφήσει να πεθάνουν όσοι χρειαστεί. Μόλις του ψιθύρισαν ότι με 0,5% mortality rate η Αγγλία κοιτούσε μπροστά της 500.000 νεκρούς άλλαξε το τροπάριο. Έχουν κλειστεί λέει στα σπίτια τους και περιμένουν και αυτοί τις εξελίξεις. Μου έστειλε και φωτογραφίες από τα εκεί σούπερ μάρκετ, άδεια ράφια παντού. Με εξέπληξε που είδα αυτές τις εικόνες από Αγγλία, τους περίμενα πιο ψυχρούς. Εμάς κατηγορούν για μεσογειακό ταμπεραμέντο, αλλά τουλάχιστον στα καταστήματα που είδα εγώ ή κατάσταση ήταν πολιτισμένη.

Αφού περάσω την κλασσική ιεροτελεστεία του πλυσίματος ετοιμάζομαι να βγω για τρέξιμο. Μήπως είναι αντικοινωνική συμπεριφορά που βγαίνω να τρέξω; Τρια χιλιόμετρα είναι και είμαι μόνος...επίσης μπορώ να αποφύγω γρήγορα την όποια παρέα βρεθεί μπροστά μου. Σήμερα έχει λιγότερο κόσμο στην παραλία από τις άλλες ημέρες αλλά παρόλ' αυτά οι παρέες, παρέες. Δε λέω, να βγεις μια βόλτα, θα σκάσεις μέσα στο σπίτι. Πάρε τον αέρα σου άλλα δε χρειάζονται οι μεγάλες παρέες, ούτε ο συνοστισμός. Μήπως είμαι περίεργος που τα σκέφτομαι αυτά; Στη γειτονική Ιταλία όμως, οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι αστυνομικοί και ο στρατός. Ας μην φτάσουμε ως εκεί καλύτερα. Πάνε δύο μέρες και ο Claudio ακόμα δεν έχει απαντήσει. Ποιός ξέρει τι ζόρι να τραβάει και αυτός τώρα...

Έχω εκατοντάδες παιχνίδια μέσα στο σπίτι, τόσο επιτραπέζια όσο και ψηφιακά, για τον υπολογιστή. Δεν έχω όμως και πολύ διάθεση για παιχνίδι, παρότι ίσως μια παρτίδα με τα παιδιά να βοηθούσε. Μάλλον θα δω κάτι απίθανα χαζό στο Youtube πάλι, κάτι που να απαιτεί μηδενική εγκεφαλική προσπάθεια, έτσι για να ξεχαστώ. Αύριο θα είναι μια καινούργια ημέρα. Ας ελπίσουμε ότι θα κοιμηθώ λίγο καλύτερα. Να τελειώσει και αυτή η εβδομάδα να κάτσω και εγώ σπίτι. Θα πρέπει πλέον να κοιτάμε τα πάντα με ορίζοντα την επόμενη ημέρα.  

Το ημερολόγιο ενός κωρονοϊού (Μέρος 1ο)

Στο site για επιτραπέζια το οποίο επισκέπτομαι καθημερινά διάβασα σήμερα μια εξιστόριση του πως είναι να ζει κανείς στην Ιταλία της καραντίνας. Το κείμενο το έγραφε μια Ιταλίδα σχεδιάστρια παιχνιδιών και περιγράφει τη ζωή στη Βόρεια Ιταλία σε ρυθμούς κωρονοϊου. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να διαβάζεις για γεγονότα που αναφέρονται στον 21ο αιώνα και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι πίσω στην εποχή της βουβωνικής πανώλης του 14ου αιώνα. Ομολόγω ότι το κείμενο αυτό (https://www.boardgamegeek.com/geeklist/270443/our-life-lockdown) με σόκαρε και για έναν άλλο λόγο: το site αυτό το επισκέπτομαι για να χαλαρώσω από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, για να δω για επιτραπέζια και έτσι να χαθώ και εγώ έστω και για λίγο στον φανταστικό τους κόσμο. Αυτά που διάβασα όμως σήμερα, μου έδωσαν την ώθηση να προσπαθήσω και εγώ να τήρησω κάτα κάποιον τρόπο ένα ημερολόγιο, εξιστορώντας τα γεγονότα με την ωμότητα του τώρα. Ίσως μετά από λίγο καιρό, ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα όλα αυτά να μου φαίνονται αστεία, ίσως πάλι και όχι. Ας προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μια σύντομη ιστορική αναδρομή μέχρι να φτάσω στη σημερινή ημέρα

Η όλη ιστορία λοιπόν με τον ϊό αυτόν άρχισε να καταγράφεται στο ραντάρ μου από τα τέλη Ιανουαρίου. Έχοντας επενδύσει στη δημιουργία διάφορων νέων επιτραπεζίων μέσω Kickstarter παρακολουθούσα έναν βομβαρδισμό ενημερώσεων από τους δημιουργούς περί καθυστερήσεων λόγω προβλημάτων στην Κίνα. Στην αρχή ομολόγω ότι δεν έδωσα και πολύ σημασία: "Σαν το SARS και τη γρίπη των πτηνών θα είναι πάλι, πολύς χαμός για το τίποτα", σκέφτηκα. Δειλά, δείλα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους άρθρα σε δυτικά μέσα τα οποία έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, κυρίως για την ανησυχητική ευκολία με την οποία ο νέος αυτός ϊός μεταδιδόταν. Μέχρι και τα τέλη Φεβρουαρίου όμως, το θέμα "έπαιζε" χαμηλά στην επικαιρότητα. Τόσο χαμηλά, που, στα τέλη του μήνα αποφασίσαμε με τη Χριστίνα να οργανώσουμε το ταξίδι στη Βαρκελώνη που τόσο επιθυμούσαν τα παιδιά μας. 

Την ίδια χρονική περίοδο, προβληματίστηκα ιδιαίτερα για το επικείμενο συνέδριο στη Βοστώνη που ήθελε να παραβρεθεί η Χριστίνα. Η εξάπλωση του ϊού εκτός Κίνας είχε αρχίσει να αποκτάει ρυθμό και, από τη γειτονική Ιταλία είχαν αρχίσει να καταφθάνουν ανησυχτικά μαντάτα. Ενέδωσα τελικώς και δεν ανέπτυξα πλήρως τις σκέψεις μου καθώς, για την πραγματοποίηση αυτού του ταξιδίου, η Χριστίνα είχε λάβει γενναία υποτροφία την οποία δεν μπορούσε να επιστρέψει. 

Στις 3 Μαρτίου και με τα πρώτα σχολεία να έχουν ξεκινήσει να κλείνουν, ο κωρονοϊος αποφάσισε κάτα κάποιον τρόπο, να κάνει την εμφάνιση του και στο γραφείο. Εκεί ήταν που άρχισαν να διαφαίνονται σημάδια ανθρώπινης συμπεριφοράς πιο σκοτεινής και νεφελώδης. Μια συνάδελφος δίδασκε απογευματινά μαθήματα σε χώρο σχολείου ο οποίος για την πρώινη του χρήση είχε κλείσει προληπτικά. Τελικά η συνάδελφος "πείσθηκε" να αποχωρήσει από τον χώρο εργασίας. Η μουρμούρα όμως είχε ήδη αρχίσει.

Στις 5 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε γενική απολύμανση σε όλους τους χώρους της δουλείας. Κατά το διάστημα αυτό άρχισε να σοβαρεύει πολύ το πράγμα. Τα κρούσματα πύκνωσαν και άρχισαν οι πρώτες δευτερογενείς μεταδόσεις, αυτές δηλαδή που δεν είχαν προέλθει από το εξωτερικό. Τα σχολεία έκλεισαν, ακολούθησαν τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (μπαρ, εστιατόρια, καφέ, κλπ) καθώς και θέατρα, σινεμά, εμπορικά κέντρα, γυμναστήρια...Στο γραφείο προσπαθούσα με κάθε τρόπο να κρατήσω τα πράγματα σε μια όσο το δυνατόν πιο ήρεμη κατάσταση...Την Παρασκευή 13 του μηνός αποφασίστηκε να παραμείνει μόνο προσωπικό ασφαλείας και οι υπόλοιποι να τήλε - εργαστούν. 

Το Σάββατο 14 Μαρτίου στην πόλη επικρατούσε μια περίεργη ατμόσφαιρα. Κόσμος υπήρχε στα καταστήματα, φυσικά πολύ λιγότερος στα εμπορικά, περισσότερος στα τρόφιμα. Ήταν η πρώτη ημέρα απαγόρευσης των μπάρ και των εστιατορίων και ο κόσμος ήταν ακόμα λιγάκι μουδιασμένος. Το απόγευμα και με θερμοκρασία στους 24 βαθμούς, με τρόμο διαπίστωσα ότι η παραλία έσφυζε κυριολεκτικά από κόσμο κάθε ηλικίας. Στα πλανώδια μετακινούμενα μπαράκια γινόταν ο κακός χαμός! Ο ένας πάνω στον άλλο να πάρουν ένα ποτό! "Είναι τρελόι!" μονολόγησα από μέσα μου. Νοίκιασα ένα πατίνι και πήγα στο κατάστημα με τα επιτραπέζια. Η Χριστίνα δεν ήθελε να πάω, μου είχε πει να φορέσω γάντια. Δεν την άκουσα και πήγα. Αγόρασα ένα παιχνίδι, το Azul, The Stained Glass of Sintra (https://www.boardgamegeek.com/boardgame/256226/azul-stained-glass-sintra). Πάντα, όταν διαισθάνομαι κάποιο σημαντικό γεγονός προ των πυλών αγοράζω ένα παιχνίδι για να θυμάμαι τη στιγμή. Το ίδιο είχα κάνει και με τα capital controls το 2015. Αγόρασα το παιχνίδι σκεπτόμενος ότι μπορεί να περάσει πολύς καιρός πριν αγοράσω ξανά κάτι. Οι κοπέλες στο ταμείο ήταν λυπημένες και φοβισμένες. Λυπημένες γιατί ανησυχούσαν για τη δουλεία τους και για τη μοίρα του καταστήματος, φοβισμένες γιατί έρχονταν σε επαφή με τόσο κόσμο. Τις ευχαρίστησα και τις ευχήθηκα καλή επιτυχία. Καβάλησα το πατίνι και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σπίτι. 

Την Κυριακή 15 Μαρτίου ο καιρός ήταν θλιβερός, σαν να ήθελε να τιμωρήσει τον κόσμο που αψήφισε την προτροπή να μείνει σπίτι του. Έβρεχε σαν μοιρολόι όλη την ημέρα και ένας κρύος αέρας φυσούσε σε ριπές. Βγήκα για τρέξιμο...ερημεία παντού και για συντροφία μόνο ο στροβιλισμός του αέρα μέσα στην κουκούλα του αδιάβροχου μου. Καθώς επέστρεφα, έξω από το Ποσειδώνιο στον Άγιο Φώτιο λευκές και ροζ κορδέλες...μια βάπτιση! Κούνησα το κεφάλι μου λυπημένα και έσφηξα τα δόντια να φύγω όσο πιο γρήγορα με πήγαιναν τα πόδια μου από εκεί. Το απόγευμα, καθώς τα νέα που διάβαζα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά, απόφασισα να βγω έξω να αγοράσω γάλα. "Άραγε θα βρω τίποτα; Και αν δε βρω τι θα πιούν τα παιδία;" Τα delivery των supermarket όλα κλεισμένα μέχρι 27 Μαρτίου. Τελικά βρήκα ένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό, αγόρασα τρία μπουκάλια γάλα και τέσσερα γιαούρτια. Η κοπέλα στο ταμείο φορούσε δύο σετ από γάντια. Έδωσα από μακρυά την κάρτα, μου έδωσε το POS, απομακρύνθηκε και έβαλα τον κωδικό. Μετά έκανα πίσω εγώ, πήρα τη σακούλα με την άκρη του χεριού μου, χαμογέλασα αμήχανα και έφυγα γρήγορα προς το σπίτι. Το βράδι θυμήθηκα τον φίλο μου από την Ιταλία, πάνε χρόνια που είχα να του γράψω. Μένει βόρεια Ιταλία, τι να κάνει άραγε; Του έγραψα ένα email, δε μου έχει απαντήσει. Ελπίζω να είναι καλά. Στις εννιά το βράδι, όλοι βγήκαν στα μπαλκόνια και χειροκροτούσαν. Χειροκροτούσαν και σφύριζαν για να δώσουν κουράγιο στους ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που αγωνίζεται τόσες ημέρες στα νοσοκομεία. Ξεκίνησε λένε από την Ισπανία αυτό και μέσω δικτύου έφτασε και σε έμας. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή, όπου όλη η γειτονία φώναξε "είμαστε ακόμα ζωντανοί". 

Σήμερα Δευτέρα, οι δρόμοι ήταν άδειοι όπως τον Δεκαπεντάγουστο πηγαίνοντας στη δουλεία. Έφτασα στο γραφείο το οποίο ήταν πάνω από μισοάδειο. Είχα αρκετή δουλεία, ξεχάστηκα με αυτά που έπρεπε να κάνω. Στα κλεφτά διάβαζα άρθρα στις ιστοσελίδες για τα νέα. Σε καραντίνα δυό χωρία στην Κοζάνη, νέα μέτρα περιορισμού, δελτίο στα αντισηπτικά, με νούμερο στα σούπερ μάρκετ...Άρχισα να βιάζομαι να φύγω. Στη σύναντηση με το αφεντικό καθόμασταν όλοι στις γωνίες του δωματίου. Η συνάντηση άρχισε να τραβάει σε μάκρος...Βρήκα μια αφορμή και έφυγα. Είχα να πάω και σούπερ μάρκετ. Διάβασα μέχρι να φύγω την περιγραφή αυτής της Ιταλίδας, μαύρισε η ψυχή μου. Πήγα στο σούπερ μάρκετ με άγχος, μη γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω. Ευτυχώς δεν είχε πολλά αυτοκίνητα στο πάρκινγκ. Βάζω τα latex γάντια μου, πάω να βάλω και την μάσκα, αυτή με τη μουτσούνα και τα φίλτρα που μου είχε δώσει η Χριστίνα...την έβγαλα...τη μια στράβωναν τα γυαλιά μου, την άλλη με πίεζε στη μύτη. Στην οργή! Την έβγαλα και μπήκα. Στην είσοδο μια κοπέλα μου δείνει ένα νούμερο. Ήμουν το νούμερο 224, σαν κατάδικος σε αποικία καταναγκαστικής εργασίας. Μου εξήγησε ότι πρέπει να παραδώσω το νούμερο μου στην έξοδο για να το πάρει κάποιος άλλος, ότι πρέπει να είμαι δύο μέτρα απόσταση από τους άλλους πελάτες και το προσωπικό. Μηχανικά την ευχαρίστησα και μπήκα να κάνω τα ψώνια τα δικά μας και της πεθεράς μου. 

Δεν υπάρχει πιο αγχωτικό πράγμα από το να πρέπει να κάνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς σε ένα σούπερ μάρκετ, πρσπαθώντας: α) να αποφύγεις όποιον βρεις μπροστά σου, β) να κοιτάς πίσω σου μήπως κάποιος πλησίασε, γ) να κοιτάς μήπως μποτιλιαριστείς σε κάποιον διάδρομο και δ) να δεις ποιά ράφια αδείαζουν για να προλάβεις. Κανένας δεν κοιτούσε τον άλλο στα μάτια, όλοι παραμερίζουν απότομα μόλις δει ο ένας τον άλλο. Οι υπάλληλοι φοβισμένα κάνουν και αυτοί ότι μπορούν, ξέρουν ότι για αυτούς δεν θα υπάρξει κανένα υποχρεωτικό κλείσιμο, καμιά τήλε - εργασία. Τα χέρια σου αρχίζουν να ιδρώνουν από το latex του γαντιού, έχει αρχίσει να σε πιάνει μια αίσθηση αγοραφοβίας να το πω...όπως και να 'χει το πράμα, φτάνεις τελικά στο ταμείο. Εκεί αρχίζει η ίδια περίεργη χορογραφία, όπου εσύ ακουμπάς τα πράγματα και η υπάλληλος φεύγει μακριά. Μετά εσύ σκύβεις πίσω στο καρότσι και η ταμείας πλησιάζει για να περάσει τα πράγματα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως δεν έκανες και πολύ καλά που δεν έβαλες τη μάσκα. Και όχι τίποτα άλλο, το καρότσι κάνει σούζα από τα τρόφιμα που έχεις αγοράσει. Ποιός θα τα φάει όλα αυτά; Ναι άλλα ποιός ξέρει πότε θα ξαναπάς. Δε θες να ξαναπάς. Και τι θα φάνε τα παιδιά; Πλήρωσα και έφυγα στα γρήγορα. Ο φρέσκος αέρας έξω από το κατάστημα ήταν μια ευχάριστη όαση σε σχέση με το αίσθημα κλεισούρας που σου έδεινε το σούπερ. 

Έφτασα σπίτι. Άγχος νούμερο δύο το παρκάρισμα. Δεν έχει κουνηθεί κανείς, αγορά νεκρή, άντε βρες να παρκάρεις τώρα και με τόσα ψώνια. Τελικά στάθηκα πολύ τυχερός, βρήκα αμέσως. Ανεβάσαμε τα ψώνια με τη Χριστίνα και τον πεθερό μου, η Χριστίνα φορούσε μάσκα, εγώ τα γάντια ακόμα. Μπήκα σπίτι, πέταξα τα ρούχα από πάνω μου και έπλεινα τα χέρια μου. Καθώς τακτοποιούσαμε τα ψώνια, τα παιδία βρίσκονταν σε υπερδιέγερση. Είχαν μείνει μέσα όλη μέρα. Τους πήρα όλους και πήγαμε στην παραλία, εγώ να τρέξω 2 χιλιόμετρα, αυτά για να πάρουν λίγο αέρα. Σε δέκα λεπτά είμασταν πάλι πίσω. Παρά την κούραση είπα να κάτσω να γράψω, να τα γράψω τώρα που τα θυμάμαι. Αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα. Άραγε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Η διαίσθηση μου λέει προς το χειρότερο. Και αν γίνουμε σαν την Ιταλία, τι θα κάνουμε; Εμείς είμαστε νέοι, μάλλον θα τα καταφέρουμε. Οι γονείς μας τι θα απογίνουν; Το σύστημα υγείας θα αντέξει; Η οικονομία της χώρας; Ποιάς χώρας; Του κόσμου ολόκληρου! Άραγε σε τι κόσμο θα ζούμε σε ένα μήνα από τώρα;