Το ημερολόγιο ενός κωρονοϊού (Μέρος 1ο)

Στο site για επιτραπέζια το οποίο επισκέπτομαι καθημερινά διάβασα σήμερα μια εξιστόριση του πως είναι να ζει κανείς στην Ιταλία της καραντίνας. Το κείμενο το έγραφε μια Ιταλίδα σχεδιάστρια παιχνιδιών και περιγράφει τη ζωή στη Βόρεια Ιταλία σε ρυθμούς κωρονοϊου. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να διαβάζεις για γεγονότα που αναφέρονται στον 21ο αιώνα και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι πίσω στην εποχή της βουβωνικής πανώλης του 14ου αιώνα. Ομολόγω ότι το κείμενο αυτό (https://www.boardgamegeek.com/geeklist/270443/our-life-lockdown) με σόκαρε και για έναν άλλο λόγο: το site αυτό το επισκέπτομαι για να χαλαρώσω από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, για να δω για επιτραπέζια και έτσι να χαθώ και εγώ έστω και για λίγο στον φανταστικό τους κόσμο. Αυτά που διάβασα όμως σήμερα, μου έδωσαν την ώθηση να προσπαθήσω και εγώ να τήρησω κάτα κάποιον τρόπο ένα ημερολόγιο, εξιστορώντας τα γεγονότα με την ωμότητα του τώρα. Ίσως μετά από λίγο καιρό, ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα όλα αυτά να μου φαίνονται αστεία, ίσως πάλι και όχι. Ας προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μια σύντομη ιστορική αναδρομή μέχρι να φτάσω στη σημερινή ημέρα

Η όλη ιστορία λοιπόν με τον ϊό αυτόν άρχισε να καταγράφεται στο ραντάρ μου από τα τέλη Ιανουαρίου. Έχοντας επενδύσει στη δημιουργία διάφορων νέων επιτραπεζίων μέσω Kickstarter παρακολουθούσα έναν βομβαρδισμό ενημερώσεων από τους δημιουργούς περί καθυστερήσεων λόγω προβλημάτων στην Κίνα. Στην αρχή ομολόγω ότι δεν έδωσα και πολύ σημασία: "Σαν το SARS και τη γρίπη των πτηνών θα είναι πάλι, πολύς χαμός για το τίποτα", σκέφτηκα. Δειλά, δείλα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους άρθρα σε δυτικά μέσα τα οποία έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, κυρίως για την ανησυχητική ευκολία με την οποία ο νέος αυτός ϊός μεταδιδόταν. Μέχρι και τα τέλη Φεβρουαρίου όμως, το θέμα "έπαιζε" χαμηλά στην επικαιρότητα. Τόσο χαμηλά, που, στα τέλη του μήνα αποφασίσαμε με τη Χριστίνα να οργανώσουμε το ταξίδι στη Βαρκελώνη που τόσο επιθυμούσαν τα παιδιά μας. 

Την ίδια χρονική περίοδο, προβληματίστηκα ιδιαίτερα για το επικείμενο συνέδριο στη Βοστώνη που ήθελε να παραβρεθεί η Χριστίνα. Η εξάπλωση του ϊού εκτός Κίνας είχε αρχίσει να αποκτάει ρυθμό και, από τη γειτονική Ιταλία είχαν αρχίσει να καταφθάνουν ανησυχτικά μαντάτα. Ενέδωσα τελικώς και δεν ανέπτυξα πλήρως τις σκέψεις μου καθώς, για την πραγματοποίηση αυτού του ταξιδίου, η Χριστίνα είχε λάβει γενναία υποτροφία την οποία δεν μπορούσε να επιστρέψει. 

Στις 3 Μαρτίου και με τα πρώτα σχολεία να έχουν ξεκινήσει να κλείνουν, ο κωρονοϊος αποφάσισε κάτα κάποιον τρόπο, να κάνει την εμφάνιση του και στο γραφείο. Εκεί ήταν που άρχισαν να διαφαίνονται σημάδια ανθρώπινης συμπεριφοράς πιο σκοτεινής και νεφελώδης. Μια συνάδελφος δίδασκε απογευματινά μαθήματα σε χώρο σχολείου ο οποίος για την πρώινη του χρήση είχε κλείσει προληπτικά. Τελικά η συνάδελφος "πείσθηκε" να αποχωρήσει από τον χώρο εργασίας. Η μουρμούρα όμως είχε ήδη αρχίσει.

Στις 5 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε γενική απολύμανση σε όλους τους χώρους της δουλείας. Κατά το διάστημα αυτό άρχισε να σοβαρεύει πολύ το πράγμα. Τα κρούσματα πύκνωσαν και άρχισαν οι πρώτες δευτερογενείς μεταδόσεις, αυτές δηλαδή που δεν είχαν προέλθει από το εξωτερικό. Τα σχολεία έκλεισαν, ακολούθησαν τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (μπαρ, εστιατόρια, καφέ, κλπ) καθώς και θέατρα, σινεμά, εμπορικά κέντρα, γυμναστήρια...Στο γραφείο προσπαθούσα με κάθε τρόπο να κρατήσω τα πράγματα σε μια όσο το δυνατόν πιο ήρεμη κατάσταση...Την Παρασκευή 13 του μηνός αποφασίστηκε να παραμείνει μόνο προσωπικό ασφαλείας και οι υπόλοιποι να τήλε - εργαστούν. 

Το Σάββατο 14 Μαρτίου στην πόλη επικρατούσε μια περίεργη ατμόσφαιρα. Κόσμος υπήρχε στα καταστήματα, φυσικά πολύ λιγότερος στα εμπορικά, περισσότερος στα τρόφιμα. Ήταν η πρώτη ημέρα απαγόρευσης των μπάρ και των εστιατορίων και ο κόσμος ήταν ακόμα λιγάκι μουδιασμένος. Το απόγευμα και με θερμοκρασία στους 24 βαθμούς, με τρόμο διαπίστωσα ότι η παραλία έσφυζε κυριολεκτικά από κόσμο κάθε ηλικίας. Στα πλανώδια μετακινούμενα μπαράκια γινόταν ο κακός χαμός! Ο ένας πάνω στον άλλο να πάρουν ένα ποτό! "Είναι τρελόι!" μονολόγησα από μέσα μου. Νοίκιασα ένα πατίνι και πήγα στο κατάστημα με τα επιτραπέζια. Η Χριστίνα δεν ήθελε να πάω, μου είχε πει να φορέσω γάντια. Δεν την άκουσα και πήγα. Αγόρασα ένα παιχνίδι, το Azul, The Stained Glass of Sintra (https://www.boardgamegeek.com/boardgame/256226/azul-stained-glass-sintra). Πάντα, όταν διαισθάνομαι κάποιο σημαντικό γεγονός προ των πυλών αγοράζω ένα παιχνίδι για να θυμάμαι τη στιγμή. Το ίδιο είχα κάνει και με τα capital controls το 2015. Αγόρασα το παιχνίδι σκεπτόμενος ότι μπορεί να περάσει πολύς καιρός πριν αγοράσω ξανά κάτι. Οι κοπέλες στο ταμείο ήταν λυπημένες και φοβισμένες. Λυπημένες γιατί ανησυχούσαν για τη δουλεία τους και για τη μοίρα του καταστήματος, φοβισμένες γιατί έρχονταν σε επαφή με τόσο κόσμο. Τις ευχαρίστησα και τις ευχήθηκα καλή επιτυχία. Καβάλησα το πατίνι και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σπίτι. 

Την Κυριακή 15 Μαρτίου ο καιρός ήταν θλιβερός, σαν να ήθελε να τιμωρήσει τον κόσμο που αψήφισε την προτροπή να μείνει σπίτι του. Έβρεχε σαν μοιρολόι όλη την ημέρα και ένας κρύος αέρας φυσούσε σε ριπές. Βγήκα για τρέξιμο...ερημεία παντού και για συντροφία μόνο ο στροβιλισμός του αέρα μέσα στην κουκούλα του αδιάβροχου μου. Καθώς επέστρεφα, έξω από το Ποσειδώνιο στον Άγιο Φώτιο λευκές και ροζ κορδέλες...μια βάπτιση! Κούνησα το κεφάλι μου λυπημένα και έσφηξα τα δόντια να φύγω όσο πιο γρήγορα με πήγαιναν τα πόδια μου από εκεί. Το απόγευμα, καθώς τα νέα που διάβαζα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά, απόφασισα να βγω έξω να αγοράσω γάλα. "Άραγε θα βρω τίποτα; Και αν δε βρω τι θα πιούν τα παιδία;" Τα delivery των supermarket όλα κλεισμένα μέχρι 27 Μαρτίου. Τελικά βρήκα ένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό, αγόρασα τρία μπουκάλια γάλα και τέσσερα γιαούρτια. Η κοπέλα στο ταμείο φορούσε δύο σετ από γάντια. Έδωσα από μακρυά την κάρτα, μου έδωσε το POS, απομακρύνθηκε και έβαλα τον κωδικό. Μετά έκανα πίσω εγώ, πήρα τη σακούλα με την άκρη του χεριού μου, χαμογέλασα αμήχανα και έφυγα γρήγορα προς το σπίτι. Το βράδι θυμήθηκα τον φίλο μου από την Ιταλία, πάνε χρόνια που είχα να του γράψω. Μένει βόρεια Ιταλία, τι να κάνει άραγε; Του έγραψα ένα email, δε μου έχει απαντήσει. Ελπίζω να είναι καλά. Στις εννιά το βράδι, όλοι βγήκαν στα μπαλκόνια και χειροκροτούσαν. Χειροκροτούσαν και σφύριζαν για να δώσουν κουράγιο στους ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που αγωνίζεται τόσες ημέρες στα νοσοκομεία. Ξεκίνησε λένε από την Ισπανία αυτό και μέσω δικτύου έφτασε και σε έμας. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή, όπου όλη η γειτονία φώναξε "είμαστε ακόμα ζωντανοί". 

Σήμερα Δευτέρα, οι δρόμοι ήταν άδειοι όπως τον Δεκαπεντάγουστο πηγαίνοντας στη δουλεία. Έφτασα στο γραφείο το οποίο ήταν πάνω από μισοάδειο. Είχα αρκετή δουλεία, ξεχάστηκα με αυτά που έπρεπε να κάνω. Στα κλεφτά διάβαζα άρθρα στις ιστοσελίδες για τα νέα. Σε καραντίνα δυό χωρία στην Κοζάνη, νέα μέτρα περιορισμού, δελτίο στα αντισηπτικά, με νούμερο στα σούπερ μάρκετ...Άρχισα να βιάζομαι να φύγω. Στη σύναντηση με το αφεντικό καθόμασταν όλοι στις γωνίες του δωματίου. Η συνάντηση άρχισε να τραβάει σε μάκρος...Βρήκα μια αφορμή και έφυγα. Είχα να πάω και σούπερ μάρκετ. Διάβασα μέχρι να φύγω την περιγραφή αυτής της Ιταλίδας, μαύρισε η ψυχή μου. Πήγα στο σούπερ μάρκετ με άγχος, μη γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω. Ευτυχώς δεν είχε πολλά αυτοκίνητα στο πάρκινγκ. Βάζω τα latex γάντια μου, πάω να βάλω και την μάσκα, αυτή με τη μουτσούνα και τα φίλτρα που μου είχε δώσει η Χριστίνα...την έβγαλα...τη μια στράβωναν τα γυαλιά μου, την άλλη με πίεζε στη μύτη. Στην οργή! Την έβγαλα και μπήκα. Στην είσοδο μια κοπέλα μου δείνει ένα νούμερο. Ήμουν το νούμερο 224, σαν κατάδικος σε αποικία καταναγκαστικής εργασίας. Μου εξήγησε ότι πρέπει να παραδώσω το νούμερο μου στην έξοδο για να το πάρει κάποιος άλλος, ότι πρέπει να είμαι δύο μέτρα απόσταση από τους άλλους πελάτες και το προσωπικό. Μηχανικά την ευχαρίστησα και μπήκα να κάνω τα ψώνια τα δικά μας και της πεθεράς μου. 

Δεν υπάρχει πιο αγχωτικό πράγμα από το να πρέπει να κάνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς σε ένα σούπερ μάρκετ, πρσπαθώντας: α) να αποφύγεις όποιον βρεις μπροστά σου, β) να κοιτάς πίσω σου μήπως κάποιος πλησίασε, γ) να κοιτάς μήπως μποτιλιαριστείς σε κάποιον διάδρομο και δ) να δεις ποιά ράφια αδείαζουν για να προλάβεις. Κανένας δεν κοιτούσε τον άλλο στα μάτια, όλοι παραμερίζουν απότομα μόλις δει ο ένας τον άλλο. Οι υπάλληλοι φοβισμένα κάνουν και αυτοί ότι μπορούν, ξέρουν ότι για αυτούς δεν θα υπάρξει κανένα υποχρεωτικό κλείσιμο, καμιά τήλε - εργασία. Τα χέρια σου αρχίζουν να ιδρώνουν από το latex του γαντιού, έχει αρχίσει να σε πιάνει μια αίσθηση αγοραφοβίας να το πω...όπως και να 'χει το πράμα, φτάνεις τελικά στο ταμείο. Εκεί αρχίζει η ίδια περίεργη χορογραφία, όπου εσύ ακουμπάς τα πράγματα και η υπάλληλος φεύγει μακριά. Μετά εσύ σκύβεις πίσω στο καρότσι και η ταμείας πλησιάζει για να περάσει τα πράγματα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως δεν έκανες και πολύ καλά που δεν έβαλες τη μάσκα. Και όχι τίποτα άλλο, το καρότσι κάνει σούζα από τα τρόφιμα που έχεις αγοράσει. Ποιός θα τα φάει όλα αυτά; Ναι άλλα ποιός ξέρει πότε θα ξαναπάς. Δε θες να ξαναπάς. Και τι θα φάνε τα παιδιά; Πλήρωσα και έφυγα στα γρήγορα. Ο φρέσκος αέρας έξω από το κατάστημα ήταν μια ευχάριστη όαση σε σχέση με το αίσθημα κλεισούρας που σου έδεινε το σούπερ. 

Έφτασα σπίτι. Άγχος νούμερο δύο το παρκάρισμα. Δεν έχει κουνηθεί κανείς, αγορά νεκρή, άντε βρες να παρκάρεις τώρα και με τόσα ψώνια. Τελικά στάθηκα πολύ τυχερός, βρήκα αμέσως. Ανεβάσαμε τα ψώνια με τη Χριστίνα και τον πεθερό μου, η Χριστίνα φορούσε μάσκα, εγώ τα γάντια ακόμα. Μπήκα σπίτι, πέταξα τα ρούχα από πάνω μου και έπλεινα τα χέρια μου. Καθώς τακτοποιούσαμε τα ψώνια, τα παιδία βρίσκονταν σε υπερδιέγερση. Είχαν μείνει μέσα όλη μέρα. Τους πήρα όλους και πήγαμε στην παραλία, εγώ να τρέξω 2 χιλιόμετρα, αυτά για να πάρουν λίγο αέρα. Σε δέκα λεπτά είμασταν πάλι πίσω. Παρά την κούραση είπα να κάτσω να γράψω, να τα γράψω τώρα που τα θυμάμαι. Αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα. Άραγε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Η διαίσθηση μου λέει προς το χειρότερο. Και αν γίνουμε σαν την Ιταλία, τι θα κάνουμε; Εμείς είμαστε νέοι, μάλλον θα τα καταφέρουμε. Οι γονείς μας τι θα απογίνουν; Το σύστημα υγείας θα αντέξει; Η οικονομία της χώρας; Ποιάς χώρας; Του κόσμου ολόκληρου! Άραγε σε τι κόσμο θα ζούμε σε ένα μήνα από τώρα;