Το ημερολόγιο ενός κορονοϊου (Μέρος 2ο)

Τρίτη 17 Μαρτίου,

Ξύπνησα κουρασμένος σήμερα το πρώι. Το βράδι είδα στον ύπνο μου πως κάνω εμμετό και πνίγομαι. Επίσης είχα την αίσθηση πως είμαι άρρωστος. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυε και αφού έκανα την πρωϊνη μου ρουτίνα πήγα στο γραφείο. Οι δρόμοι ήταν ακόμα πιο άδειοι από εχθές, έκανα χρόνο κεκόρ πηγαίνοντας. Στο γραφείο προσπαθείς όσο μπορείς να συγκεντρωθείς σε αυτά που έχεις να κάνεις και να μη δείνεις σημασία στα νέα. Οι διανομείς από τα courier έρχονται φόροντας γάντια και μάσκες, σου δείνουν το φάκελο από όσο πιο μακριά γίνεται και φεύγουν. Σήμερα παραλάβαμε έναν φάκελο νοτισμένο από απολυμαντικό υγρό. Μύριζε οινόπνευμα από τα ντουλάπια της εσωτερικής αλληλογραφίας. Τον ανοίξαμε, το χαρτί μουσκεμένο, ευτυχώς διαβαζόταν ακόμα. Καθώς δουλεύω μοναχικά στο γραφείο αισθάνομαι τακτικά ζαλάδες οι οποίες πάνε και έρχονται. Προσπαθώ εδώ και μέρες να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία επικοινωνίας του προσωπικού και να συντάξω ένα πρόγραμμα παρουσιών. Προσπαθώ, γιατί όλο και κάτι θα τρυπώσει στο μυαλό σου και θα διακόψει τον ειρμό των σκέψεων σου. Μήπως αυτό το βηχαλάκι είναι κάτι πιο σοβαρό; Γιατί με ξύνει ο λαιμός μου; Μήπως επείδη ο όροφος έχει μετατραπεί στο σπίτι των ανέμων από όλα τα ανοιχτά παράθυρα; Κλείνεις το παράθυρο σκας, το ανοίγεις κρυώνεις...καλύτερα να κρυώνεις όμως, να κυκλοφορεί ο αέρας όσο το δυνατόν περισσότερο. Το φυτό της Νόρας έπεσε κάτω σήμερα από το ρεύμα που έκανε ο αέρας μέσα στο γραφείο. Το σήκωσα από το πάτωμα, ένα από τα λουλούδια του είχε αποκοπεί. Λες αυτό να είναι το μέλλον μας, σαν τα πέταλα αυτού του λουλουδιού; Αποδειώχνω τη σκέψη μου, έχει έρθει άλλωστε και το αφεντικό για το καθιερωμένο briefing της ημέρας. Η στιγμή δηλαδή που θα βρεθώ σε άλλο δωμάτιο με ανθρώπους. Το αφεντικό δεν έχει και πολλά κέφια σήμερα, η συνάντηση είναι σύντομη. 

Φεύγω τρέχοντας από το γραφείο. Το ντεπόζιτο της βενζίνης είναι μισογεμάτο. Κάτω από άλλες συνθήκες ούτε που θα με ένοιαζε, αυτή τη φορά πήγα και γέμισα. Στο βενζινάδικο έξω από το Cosmos είμασταν εγώ και ο κούκος, νεκρική σιγή παντού. Ο βενζινάς ξεκίνησε να γεμίζει το ντεπόζιτο όσο εγώ κοιτούσα από την άλλη μεριά του αυτοκινητού. Πλήρωσα με κάρτα με τη γνωστή πλέον διαδικασία: πετάω την κάρτα από μακρία, ο ταμίας βάζει γάντια και την πιάνει από την ακρούλα, ακουμπάει το POS στην άκρη του πάγκου και απομακρύνεται. Βάζω PIN, στέκομαι αγκαλία με τη τζαμαρία του καταστήματος, τεντώνει χέρι, μου δείνει απόδειξη, φεύγω τρέχοντας. 

Στο σπίτι τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο μέσα στο σαλόνι παρότι ξέρουν ότι δεν επιτρέπεται. Ούτε εγώ ούτε η Χριστίνα έχουμε το κουράγιο να τους πούμε οτιδήποτε, είναι και αυτά επηρεασμένα από την όλη κατάσταση και ας μην το δείχνουν. Τα έβγαλε η Χριστίνα το πρώι στην παραλία για βόλτα που δεν είχε κόσμο αλλά δεν είναι το ίδιο με το σχολείο και τις δραστηριότητες τους. Το διάβασμα στο σπίτι είναι επίσης ζόρικη υπόθεση. Τα παιδιά δυσανασχετούν, αντιδρούν. Η Χριστίνα τους αγόρασε σήμερα βιβλία για να έχουν να διαβάζουν. Επίσης από τα Αγγλικά, τους έδωσαν υλικό να δουλεύουν. Ο δάσκαλος της μικρής στέλνει κάθε μέρα e-mail με μαθήματα, του μεγάλου όμως όχι. Είπα στη Χριστίνα να μη πάνε βόλτα στο Μαρμαρά να δούν το εξοχικό του πεθερού μου: δεν είναι καιρός για περιττά έξοδα. Αν αυτό το πράμα συνεχιστεί όπως πάει, ποιός ξέρει αν θα έχουμε χρήματα να πληρωθούμε, πόσα θα πληρωθούμε και πότε. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τέτοια πράγματα συνεχώς αλλά δεν την βλέπω τη δουλεία να τελειώνει τώρα στα κοντά. Άντε και καλμάρουν λίγο τα πράγματα το καλοκαίρι, η οικονομική ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Και είναι σίγουρο ότι ο ϊός δεν τα πάει καλά με τη ζέστη ή θα τραβήξει καμία ξεγυρισμένη μετάλλαξη και θα μας αλλάξει τα φώτα; Η ισπανική γρίπη του 1918 είχε μεταλλαχθεί το καλοκαίρι του 18 σε μια πολύ πιο θανατηφόρα εκδοχή και θέρισε αλύπητα ανεξαρτήτως ηλικίας. Η προγιαγία μου από τη μερια της μάνας μου έχασε πόσα; Τρία παιδία; Πρέπει να ρωτήσω τη μάνα μου, αυτή τα θυμάται αυτά. 

Χθες μίλησα με τον αδελφό μου στην Αγγλία, ανήσυχοι πολύ και αυτοί και ένα παραπάνω με τον ηλίθιο που έχουν μπλέξει εκεί. Ο Boris λέει, πιστεύει στην ανοσία της άγελης και για αυτό ήταν διατεθιμένος να αφήσει να πεθάνουν όσοι χρειαστεί. Μόλις του ψιθύρισαν ότι με 0,5% mortality rate η Αγγλία κοιτούσε μπροστά της 500.000 νεκρούς άλλαξε το τροπάριο. Έχουν κλειστεί λέει στα σπίτια τους και περιμένουν και αυτοί τις εξελίξεις. Μου έστειλε και φωτογραφίες από τα εκεί σούπερ μάρκετ, άδεια ράφια παντού. Με εξέπληξε που είδα αυτές τις εικόνες από Αγγλία, τους περίμενα πιο ψυχρούς. Εμάς κατηγορούν για μεσογειακό ταμπεραμέντο, αλλά τουλάχιστον στα καταστήματα που είδα εγώ ή κατάσταση ήταν πολιτισμένη.

Αφού περάσω την κλασσική ιεροτελεστεία του πλυσίματος ετοιμάζομαι να βγω για τρέξιμο. Μήπως είναι αντικοινωνική συμπεριφορά που βγαίνω να τρέξω; Τρια χιλιόμετρα είναι και είμαι μόνος...επίσης μπορώ να αποφύγω γρήγορα την όποια παρέα βρεθεί μπροστά μου. Σήμερα έχει λιγότερο κόσμο στην παραλία από τις άλλες ημέρες αλλά παρόλ' αυτά οι παρέες, παρέες. Δε λέω, να βγεις μια βόλτα, θα σκάσεις μέσα στο σπίτι. Πάρε τον αέρα σου άλλα δε χρειάζονται οι μεγάλες παρέες, ούτε ο συνοστισμός. Μήπως είμαι περίεργος που τα σκέφτομαι αυτά; Στη γειτονική Ιταλία όμως, οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι αστυνομικοί και ο στρατός. Ας μην φτάσουμε ως εκεί καλύτερα. Πάνε δύο μέρες και ο Claudio ακόμα δεν έχει απαντήσει. Ποιός ξέρει τι ζόρι να τραβάει και αυτός τώρα...

Έχω εκατοντάδες παιχνίδια μέσα στο σπίτι, τόσο επιτραπέζια όσο και ψηφιακά, για τον υπολογιστή. Δεν έχω όμως και πολύ διάθεση για παιχνίδι, παρότι ίσως μια παρτίδα με τα παιδιά να βοηθούσε. Μάλλον θα δω κάτι απίθανα χαζό στο Youtube πάλι, κάτι που να απαιτεί μηδενική εγκεφαλική προσπάθεια, έτσι για να ξεχαστώ. Αύριο θα είναι μια καινούργια ημέρα. Ας ελπίσουμε ότι θα κοιμηθώ λίγο καλύτερα. Να τελειώσει και αυτή η εβδομάδα να κάτσω και εγώ σπίτι. Θα πρέπει πλέον να κοιτάμε τα πάντα με ορίζοντα την επόμενη ημέρα.