Αναρτήσεις
Από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους ο έλληνας είχε μια περίεργη, σχεδόν διαστροφική, σχέση με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε προσπαθήσει να θέσει τις βάσεις της εκπαίδευσης στη σωστή θέση. Είχε δώσει έμφαση δηλαδή στην επαγγελματική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θεωρώντας ότι η χώρα είχε πρωτίστως ανάγκη από ειδικούς στην παραγωγή (σύνδεση δηλαδή της παιδείας με την παραγωγή) πριν προχωρήσει στην ίδρυση πανεπιστημίου. Κατηγορήθηκε σφόδρα για αυτό με το περιπαικτικό επίθετο «φωτοσβέστης». Μετά τη δολοφονία του, ιδρύθηκε από τον Όθωνα το Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837) το οποίο κατά τραγική ειρωνεία κατέληξε να φέρει το όνομα του. Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του το ίδρυμα διέθετε 33 καθηγητές και 52 φοιτητές, ενώ τις διαλέξεις παρακολούθησαν και 75 μη εγγεγραμμένοι επισκέπτες. Οι αρχικές σχολές λειτουργίας του ήταν η Θεολογική, η Νομική, η Ιατρική και η Σχολή Τεχνών (μέρος της οποίας ήταν το τμήμα Εφαρμοσμένων Επιστημών). Σας θυμίζει τίποτα η σκηνή που περιγράφεται; Ίδρυση τμημάτων αχρείαστων για την παραγωγική διαδικασία, (γιατί η Θεολογική να αποτελεί προτεραιότητα για ένα φτωχό αγροτικό κράτος και όχι η Γεωπονική για παράδειγμα;) υπέρ-στελέχωση τμημάτων με διδακτικό προσωπικό και άλλες παρόμοιες αμαρτίες, άκρως νεοελληνικές.
Ερχόμενοι στη σημερινή πραγματικότητα, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε πως το ελληνικό πανεπιστήμιο κατακρεουργήθηκε στο βωμό των δοξασιών του νεοέλληνα. Γιατρούς και δικηγόρους θέλουν οι γονείς για τα τέκνα τους, γιατρούς και δικηγόρους θα λάβουν. Χιλιάδες γιατρών και δικηγόρων έλαβε η ελληνική κοινωνία, τόσους πολλούς, που πλέον αναγκάζονται να ετεροαπασχολούνται για τα προς το ζην. Ένα πτυχίο για τα παιδιά της ζήτησε η ελληνική οικογένεια, «πτυχίο να ‘ναι κι ότι να ‘ναι, να βρούμε και μια θεσούλα στο δημόσιο μετά». Τόνους πανάκριβων και άνευ αντικειμένου χαρτιά παρέλαβε η ελληνική οικογένεια. Ένα τμηματάκι ΑΕΙ ή έστω ΤΕΙ ζήτησε η ελληνική επαρχεία τώρα που ερήμωσαν και τα στρατόπεδα «για να δουλέψουν τα καφέ και να νοικιαστούν και τα σπίτια μας». Γενηθήτω το θέλημα σας, δεκάδες τα τμήματα φαντάσματα ανά την ελληνική επικράτεια.
Σοκάρεται δήθεν το πανελλήνιο με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση φοιτητών οι οποίοι απλά έγραψαν το όνομα τους στις εξετάσεις. Είναι όμως η ίδια η κοινωνία η οποία απαίτησε εισαγωγή στα πανεπιστήμια για όλους. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός για το τι εύχεται γιατί πολλές φορές η υλοποίηση των ευχών έχει άσχημο τέλος. Μαζική παιδεία για όλους λοιπόν χωρίς φραγμούς, παρκάρουμε τους φοιτητές στα πανεπιστήμια, δεν έχουμε και ανέργους έτσι, παίρνουν και ένα ωραίο χαρτάκι, βγαίνουμε και ωραίες φωτογραφίες την ημέρα της ορκωμοσίας και μετά; Μετά διαπιστώνουμε ότι το χαρτάκι μας δεν έχει καμιά αξία στην αγορά εργασίας, δεν έχει αντικείμενο εργασίας στη συντεχνιοκρατούμενη οικονομία μας (βλέπε κλειστά επαγγέλματα), δεν έχει επαγγελματικά δικαιώματα (βλέπε μηχανικούς απόφοιτους ΤΕΙ), το μαθησιακό και γνωστικό αντικείμενο του δεν έχει ουδεμία σχέση με την παραγωγική διαδικασία και τελικά; Τελικά, καταλήγει ο νέος στο μπλοκάκι, στη μαύρη εργασία, στην ετεροαπασχόληση και αν είναι (ήταν) τυχερός, σε μια θέση στον παράδεισο του ελληνικού δημοσίου. Φυσικά οι έχοντες οικονομική επιφάνεια και οι άριστοι δεν θα παραμείνουν εντός των τειχών αλλά θα αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού, απογυμνώνοντας τη χώρα (στην περίπτωση των άριστων) από το κορυφαίο πνευματικό της δυναμικό που τόσο μας είναι απαραίτητο.
Όλα αυτά δεν θα πρέπει να μας σοκάρουν και να μας προξενούν εντύπωση. Εμείς σαν κοινωνία τα ζητήσαμε και οι πολιτικοί μας υλοποίησαν αυτά που ζητήσαμε. Όταν ζητάμε πτυχία ΑΕΙ με το τσουβάλι και απαξιούμε για το επάγγελμα του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, του ξυλουργού (γιατί από γεννήσεως νεοελληνικού κράτους με αυτό το σύμπλεγμα λειτουργούμε), θα πάρουμε μια πλημμυρίδα πτυχίων τα οποία θα ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους (αγορά εργασίας, αντίκρισμα πτυχίου κ.α) . Όταν δεν απαιτούμε τη σύνδεση της γνώσης με την παραγωγική διαδικασία (γιατί κάτι τέτοιο είναι εφάμιλλο του σατανά και «εμπορευματοποιεί» την παιδεία), θα λάβουμε πτυχία τα οποία δεν προσφέρουν ούτε ένα εφόδιο στην αγορά εργασίας. Όταν δεν απαιτούμε την αξιολόγηση και την επιβράβευση του άριστου, τότε θα επικρατήσει η μετριοκρατία του 5, η λογική της ελάχιστης προσπάθειας, αφού «δε βαριέσαι, βρέξει χιονίσει θα το πάρεις το πτυχίο». Αυτάρεσκα βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα της «δημόσιας – δωρεάν – παιδείας» και κλείνουμε υποκριτικά τα μάτια στο σύστημα της παραπαιδείας που έχει υποσκελίσει εδώ και καιρό όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Ζητάμε αύξηση των δαπανών για την παιδεία, χωρίς όμως την εισαγωγή αξιολόγησης (αυτά άλλωστε είναι φασιστικά συστήματα εντατικοποίησης της εργασίας) , για να εξακολουθήσουν τα χρήματα να πηγαίνουν στους μέτριους, τους ημέτερους και τους απατεώνες σε μια αέναη κίνηση που σε προβλεπτικότητα θυμίζει τις τροχιές των πλανητών γύρω από τον ήλιο. Ζητάμε υποδομές για την παιδεία, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε και τα παιδιά μας να εκτονώνουν ελεύθερα τις νεανικές ορμές τους στις καταλήψεις και στη φθορά δημόσιας περιουσίας, σε διαδικασίες που αποτελούν το απαύγασμα της δημοκρατικής έκφρασης στη χώρα μας.
Η σημερινή εικόνα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Όταν εμείς οι ίδιοι ζητάμε αλλοπρόσαλλα και αντιφατικά πράγματα δεν θα πρέπει να ξαφνιαζόμαστε με το αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου