Το οικονομικό έτος 2010 (Μέρος Γ΄)

Β) Δημόσιο Χρέος

Το ύψος του δημοσίου χρέους είναι η πραγματική θηλιά στο λαιμό του ελληνικού κράτους και είναι το στοιχείο το οποίο πραγματικά απειλεί την εθνική μας κυριαρχία. Σύμφωνα με τα εξωραϊσμένα και αμφισβητούμενα από τους πάντες στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας το χρέος για το 2009 θα είναι κοντά στα 300 δις Ευρώ. Για να ξεπληρωθεί αυτό το χρέος πρέπει όλη η οικονομία να μην αμείβεται για περίπου 1,1 έτη. Επειδή φυσικά κάτι τέτοιο είναι φύσει αδύνατο θα πρέπει να έχουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς για αρκετά χρόνια για να αρχίσει να αποκλιμακώνεται το χρέος. Και επειδή πλεονασματικό προϋπολογισμό δεν έχει γνωρίσει το ελληνικό δημόσιο από το 1821 και μετά, αντί μελλοντικών προβλέψεων ας κάνουμε μια σύντομη κατάδυση στα άδυτα της νεοελληνικής ιστορίας.

1/12/1893: Ο Τρικούπης αναφωνεί από το βήμα της βουλής το ιστορικό «…δυστυχώς επτωχεύσαμεν…». Στα επόμενα χρόνια ακολουθεί σύσταση διεθνούς επιτροπής οικονομικής διαχείρισης των οικονομικών μας από τους κύριους δανειστές μας (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία). Προνομιακές πηγές εσόδων όπως φόροι επί της κορινθιακής σταφίδας, μονοπώλιο αλατιού, έσοδα από λαχεία, τελωνεία και έσοδα από μονοπώλιο σμυρίδας, ελέγχονται από την επιτροπή η οποία πρώτα αποπληρώνει τις διακανονισμένες οφειλές και κατόπιν αποδίδει τα υπόλοιπα στο ελληνικό δημόσιο. Το 1897 και μέσα σε έντονο κλίμα ακατάσχετου λαϊκισμού και με διάθεση εξαγωγής των εγχώριων προβλημάτων, ο τότε πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης, με αφορμή τη νέα εξέγερση στην Κρήτη αποφασίζει να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ακολουθεί το «μαύρο 97» όπου η Ελλάδα, στρατιωτικά αδύναμη και οικονομικά χρεοκοπημένη, δέχεται ταπεινωτική ήττα. Κατόπιν ισχυρών πιέσεων των δανειστών της, η χώρα αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Υποχρεώνεται δε να συνάψει νέα δάνεια προκειμένου να αποπληρώσει την πολεμική αποζημίωση προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Εκλογές 1920: Ο Βενιζέλος προκηρύσσει εκλογές προκειμένου να έχει νωπή λαϊκή εντολή για τη διαχείριση της μετά συνθήκης των Σεβρών εποχή. Ο λαός κουρασμένος από τη συνεχή πολεμική προσπάθεια (η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο ουσιαστικά από το 1912) θέλει αλλαγή και στην εξουσία έρχεται η συντηρητική παράταξη (Λαϊκό Κόμμα). Αντιστρέφοντας τη συνετή πολιτική του Βενιζέλου και παρά τις έντονες αντιρρήσεις των δανειστών μας (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία), η φιλοβασιλική κυβέρνηση επιμένει ότι οι διαφορές μας με την Τουρκία θα λυθούν «στον Σαγγάριο» (ποταμός κοντά στη νέα πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Άγκυρα). Οι δανειστές μας κλείνουν τη στρόφιγγα, η χώρα αδυνατεί να υποστηρίξει την πολεμική της προσπάθεια (ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τα Κεμαλικά στρατεύματα με όπλα και χρήμα) και ακολουθεί η Μικρασιατική Καταστροφή.

Αυτά τα δύο παραδείγματα από τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος δείχνουν ξεκάθαρα πως ο ανεξέλεγκτος και ανεύθυνος δανεισμός οδηγεί στη μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας. Τα νούμερα ελάχιστη σημασία έχουν. Το αν χρωστάς 300 δις ή 298 ή 250 ελάχιστη σημασία έχει. Σημασία έχει τι έχεις κάνει με αυτά τα δανεικά και αν μπορείς με ιδίους πόρους ευχερώς να τα ξεπληρώσεις. Αν δεν μπορείς είσαι υποτελής στους δανειστές σου (οι οποίοι παρεμπιπτόντως μπορεί να μην ενδιαφέρονται τόσο για την αποπληρωμή, όσο για τον έλεγχο του δανειστή). Η Ιστορία υπάρχει για να διδαχθούμε από τα λάθη μας. Όταν επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το συγκεκριμένο θέμα του δημόσιου χρέους δεν απαιτεί ειδικά μέτρα και χειρισμούς. Δανειστήκαμε και πρέπει είτε να επιστρέψουμε τα δανεικά, είτε να γονατίσουμε μπροστά στους δανειστές μας. Τόσο απλά…

Η συνέχεια λόγω μεγέθους στο επόμενο μέρος.